کجا
رفتند کسانی که با صاحب الزمان ارتباط داشتند؟ ما خود را بیچاره کرده ایم
که قطع ارتباط نموده ایم و گویا هیچ نداریم. آیا آن ها از ما فقیرتر
بودند؟ اگر بفرمائید به آن حضرت دسترسی نداریم؟ جواب شما این است که چرا
به انجام واجبات و ترک محرّمات ملتزم نیستید، و او به همین از ما راضی است
زیرا پرهیزگارترین مردم کسی است که از کارهای حرام بپرهیزد. ترک واجبات و
ارتکاب محرّمات، حجاب و نقاب دیدار ما از آن حضرت است.(1)
<\/h2>سیره عملی بزرگان در ارتباط و انس با امام زمان (عج)<\/h1>
علّامه سید مهدی بحرالعلوم(ره): این بزرگوار یکی از مشتاقان و ارادتمندان حقیقی حضرت ولی عصر(ع) بوده اند، که پیوسته متوسّل به آن حضرت می شدند.
ایشان
در زمان تحصیل با میرزای قمی (ره) همدرس بودند و مرحوم میرزا می گوید: چون
استعدادش زیاد نبود من غالباً درس ها را برای ایشان تقریر می کردم. بعد از
اینکه من به ایران آمدم و چندسالی گذشت بار دیگر به زیارت عتبات عالیات
موفّق شدم. در این زمان سید بحرالعلوم اشتهار علمی زیادی پیدا کرده بود و
وقتی با ایشان ملاقات کردم، ایشان را دریای موّاجی از علم دیدم. وقتی سّر
قضیه را از ایشان جویا شدم، در خلوت اینگونه برایم تعریف کردند:
«شبی
به مسجد کوفه رفته بودم، دیدم آقایم حضرت ولی عصر(ع) مشغول عبادت است
ایستادم و سلام کردم. جوابم را مرحمت فرمودند و دستور دادند پیش بروم. من
کمی جلو رفتم ولی ادب کردم و جلوتر نرفتم. فرمودند: جلوتر بیا، پس چند
قدمی جلوتر رفتم باز هم فرمودند: جلوتر بیا. و من نزدیک شدم تا آنکه او
آغوش مهر گشود و مرا در بغل گرفت و به سینه مبارکش چسبانید. در آن هنگام
آنچه را خداوند متعال می خواست که به قلب و سینه من سرازیر شود، سرازیر
شد.»[2]
البته در موارد دیگری نیز عنایات حضرت (ع) شامل حال ایشان
گردیده و موفق به زیارت حضرت شده اند، که ما به ذکر همین مورد اکتفاء می
کنیم.[3]
شیخ صدوق(ره):
شیخطوسی و دیگران روایت کرده اند که: علی بن بابویه (ره) که پدر شیخ صدوق
(ره) و از علماء بود، عریضه ای خدمت حضرت ولی عصر (عج) نوشت و در آن از
حضرت خواهش کرده بود که دعا کنند خداوند فرزندی به ایشان عطا نماید. و این
عریضه را توسط حسین بن روح (ره) ـ نائب خاص حضرت ـ خدمت آن وجود مقدس
فرستاد. جواب آن را حضرت اینگونه مرقوم فرمودند: «برای تو دعا کردیم و
خداوند به زودی دو فرزند نیکو کرامت فرماید». خداوند دو فرزند به نامهای
«محمّد و حسین» به ایشان عنایت کرد که«محمّد» معروف به شیخ صدوق و صاحب
کتابهای بسیاری از جمله «من لا یحضره الفقیه» است. و «حسین» نیز بسیاری از
فضلاء و محدثین از نسل ایشان بوجود آمده اند. و شیخ صدوق پیوسته افتخار
می کرد که من به دعای حضرت مهدی (عج) متولد شده ام.[4]
مرحوم مقدس اردبیلی(ره):
سیدمیر علّام تفرشی از شاگردان ایشان می گوید: شبی در تاریکی استادم را دیدم
که به سمت حرم امیرمؤمنان (ع) آمدند در به روی ایشان باز شد، داخل رفتند و
صدای مکالمه ای را می شنیدم. بعد دوباره در باز شد بیرون آمدند و به سمت
مسجد کوفه رفتند. من نیز ایشان را دنبال کردم.در آنجا نیز وارد محراب
امیرالمومنین(ع) شدند و من صدای مکالمة مبهمی را شنیدم. در برگشت به سمت
نجف ایشان متوجه من شدند. من ایشان را به امیرمؤمنان(ع) قسم دادم که قضیه
امشب چه بود. ایشان بعد از اینکه از من قول گرفت: این قضیه را تا آخر
عمرشان برای کسی نگویم، فرمودند: بعضی مسائل مشکل برایم پیش آمده بود که
در حّل آنها متحیّر بودم. از این رو متوسّل به امیر مؤمنان شدم، ایشان مرا
به فرزندشان حضرت مهدی (ع) که امام زمان ماست ارجاع دادند و فرمودند:
ایشان در مسجد کوفه اند. به آنجا آمدم سؤال ها را جواب گرفتم و اکنون به
نجف بر می گردم.[5]
آیة الله میرزای شیرازی (ره):
درزمانی که استعمار انگلیس امتیاز انحصاری کشت و فروش توتون و تنباکو را در
ایران بدست گرفت و قصد نفوذ و استعمار کشور را داشت، علماء در صدد مقابله
بر آمدند. آیة الله سید محمد فشارکی نزد استادشان میرزای شیرازی بزرگ آمده
و طی صحبت صریحی از ایشان می خواهند، بر علیه استعمار انگلیس قیام کرده و
موضع شدیدی اتّخاذ نماید. حضرت آیة الله العظمی میرزای شیرازی نظری به
ایشان افکنده می فرماید: «مدّتهاست که در فکر آن بودم ودر این مدّت، جهات
مختلف این فتوی را بررسی کردم تا اینکه دیروز به نتیجة نهائی رسیدم و
امروز به سرداب مقدّس رفتم تا از مولایم امام زمان (ع) اجازة حکم بگیرم و
آقا نیز اجازه فرمودند و قبل از آمدن شما حکم را نوشتم». و اینگونه بود که
ایشان حکم الهی خود را به این مضمون صادر کردند.«الیوم استعمال توتون و
تنباکو بأیّ نحوکان، در حکم محاربة با امام زمان ـ سلام الله علیه ـ
است.»وطومار استعمار را در کشور ایران با عنایت حضرت ولی عصر (عج) در آن
زمان در هم پیچیدند.[6]
آیة الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی(ره):
آیة الله بهجت (حفظه الله) فرمودند: «آقا سید ابوالحسن اصفهانی(ره) برای
یکی از علماء سنّی مجلس فاتحه اقامه کرد. شخصی به ایشان اعتراض میکند که
چرا از سهم امام (ع) اینگونه مجالس را برگذار می کنید. ایشان به شخص معترض
ورقة سبزی را نشان داده بود که بنابر نقل، به خطّ و امضای حضرت غایب ( عجل
الله تعالی فرجه الشریف ) بود و ایشان هم یقین کرده بود که ورقه از جانب
حضرت است که به مرحوم سید اجازه داده بود که: «سهم امام را در آنچه موجب
اعتلای مذهب حق است صرف نماید.»[7]
حضرت آیة الله العظمی مرعشی نجفی (ره):
بنابرآنچه در زندگینامة معظّمله ذکر شده، ایشان سه مرتبه موفق به تشرّف به
خدمت حضرت شدند، که ما در اینجا یک مورد را به طور اختصار ذکر می کنیم:
«در ایّام تحصیل علوم دینی و فقه اهل بیت (ع) در نجف اشرف شوق زیاد جهت
دیدار جمال مولایمان بقیةالله الاعظم (عج) داشتم. با خود عهد کردم که چهل
شب چهارشنبه پیاده به مسجد سهله بروم؛ به این نیّت که جمال آقا صاحب
الامر (علیه السلام) را زیارت و به این فوز بزرگ نائل شوم. تا 35 یا 36 شب
چهارشنبه ادامه دادم، تصادفاً این شب، رفتنم از نجف به تأخیر افتاد و هوا
ابری و بارانی بود. نزدیک مسجد سهله خندقی بود. هنگامی که به آنجا رسیدم
بر اثر تاریکی شب وحشت و ترس وجودِ مرا فرا گرفت... ناگهان صدای پائی از
دنبال سر شنیدم که بیشتر ترسیدم. برگشتم به عقب، سیّد عربی را با لباس اهل
بادیه دیدم. نزدیک آمد و با صدای فصیح گفت: «ای سید، سلام علیکم» ترس و
وحشت به کلی از وجودم رفت و تعجب آور بود که در این تاریکی ایشان چگونه
متوجّه سیادت من شد. به هر حال سخن گفته و می رفتیم. از من سؤال کرد: قصد
کجا داری؟گفتم مسجد سهله. گفت: به چه جهت؟ گفتم: به قصد تشّرف زیارت ولی
عصر (ع) مقداری که رفتیم به مسجد زیدبن صوحان رسیدیم، داخل شده و نماز
خواندیم و بعد از دعائی که سیّد خواند که کأن دیوار و سنگها با او دعا می
خواندند انقلاب عجیبی در خودم احساس کردم که از وصف آن عاجزم. بعد سیّد
فرمود: تو گرسنه ای و سه قرص نان و سه خیار سبز تازه در سفره داشت که
باهم خوردیم و من به این معنی منتقل نشدم که در وسط زمستان خیار تازه از
کجا آمده سپس داخل مسجد سهله شده ایشان اعمال مقامات را انجام دادند ومن
هم تبعیت کردم و نماز مغرب و عشاء را هم به ایشان اقتدا نمودم... بعد به
ایشان گفتم: چای و قهوه و یا دخانیات میل دارید؟ فرمودند: اینها از فضول
زندگی است و ما از این فضولات دوریم»... بعد صحبتهائی بین آن بزرگوار و
آقای مرعشی رّد و بدل می شود و آقا سفارشاتی به ایشان می کنند از جمله
تأکید بر خواندن زیارت عاشوراء و قرائت قرآن. سپس آقای مرعشی به جهت حاجتی
از مسجد بیرون رفته و به ذهنشان خطور میکند که این بزرگوار کیستند؟ برمی
گردد و دیگر آقارا نمی بیند و یقین می کند که حجةبن الحسن المهدی (ع)
بوده اند.»[8]
یکی دیگر از تشرفات ایشان در سامرّاء[9] در سرداب
مقدّس بعد از اینکه چند شب در آنجا بیتوته کرده و به حضرت متوسل می شوند،
رخ می دهد و تشرف دیگر در مسیر رفتن به امامزاده سید محمد (ع) حاصل می
گردد.[10]
حضرت آیة الله قاضی(ره):
آقاسیّد هاشم حدّاد فرموده اند: «حضرت آقا ]آیة الله قاضی[ خیلی در گفتارشان
و در قیام و قعودشان و به طور کلی در مواقع تغییر از حالتی به حالت دیگر
خصوص کلمة «یا صاحب الزمان» را بر زبان جاری میکردند. یک روز یک نفر از
ایشان پرسید: آیا شما خدمت حضرت ولیّ عصر ارواحنافداه مشرّف شده اید؟
فرمودند: کور است هر چشمی که صبح از خواب بیدار شود ودر اوّلین نظر نگاهش به امام زمان (عج)نیفتد.»[11]
ادأب
و عادت ایشان در تربیت شاگردان بر این بوده که در ابتدا احادیث مربوط به
غیبت و ظهور ولی عصر (عج) را برای آنها تدریس می فرمودند.[12]
مرحوم
علامه طباطبائی نقل کرده اند که: «مرحوم قاضی میفرمود، در روایت است
وقتی حضرت قائم ظهور میکند و یاران ایشان گِرد او جمع می شوند حضرت به
آنها مطلبی می گوید که همه گرد عالم متفرّق می شوند و چون دارای طّی
الارض هستند همه جا را تفحص کرده، درمی یابند که غیر از ایشان کسی دارای
ولایت مطلقة الهیه نیست، به مکه بر می گردند و با ایشان بیعت میکنند.
آنگاه ایشان فرمودند: آن کلمه ای راکه حضرت به یاران خویش می گوید و متفرق
می شوند من میدانم که چیست.» و این سخن بلندی است که مرحوم قاضی (ره)
فرمودند.[13]
توسّل به حضرت مهدی (عج)جهت شهریة طلاب: بارها
پیش آمده، که وجوهات به جهت شهریة طلاب به دست مراجع نرسیده وآن بزرگواران
و یا نمایندة آنها با توسّل به محضر ولی عصر (ع) به طور معجزه آسا، پول
مورد نیاز را دریافت کرده اند. از جمله اینکه موقعی چند ماه شهریة طلاب
نمیرسد و پولی در اختیار حاج شیخ عبدالکریم حائری (ره) نبوده و متوسّل به
ولی عصر (عج) می شوند بعد از ظهری، آقای گلپایگانی در خواب می شنوند که
منادی ندا می کند: به آشیخ عبدالکریم بگویند که از گریه های امام زمان
(ع) وجوه متوجه قم شد. بعد که به حاج شیخ میگویند، ایشان می فرماید: یک
نفر آمده و تقبّل کرده هرماه شهریة طلاب را بدهد.[14] در قضیة دیگر حضرت
آیة الله گلپایگانی فرموده بودند: در زمان حاج شیخ عبدالکریم ، طلبه ها
از مقسّم شهریة ایشان آشیخ محمّد تقی بافقی درخواست عبای زمستانی می کنند.
او با حاج شیخ در میان می گذارد، حاج شیخ می فرماید: از کجا بیاورم.
بالاخره آقای بافقی می گوید من به جمکران می روم و از امام زمان میگیرم.
شب جمعه ای به جمکران رفته متوسّل به حضرت میشوند و فردا خدمت حاج شیخ
آمده میگوید: آقا وعده دادند چهارصد عبا به تعداد طلاب مرحمت نمایند. و
روز شنبه یکی از تجاّر چهارصد عبا میآورد و بین طلاب تقسیم میگردد.[15]
حضرت آیة الله العظمی بهاءالدینی (ره):
حجةالاسلامحیدری کاشانی در کتاب سیری در آفاق اینگونه نقل کرده اند: «آنچه خود از
دو لب مبارک حضرت آیة الله بهاءالدینی(ره) شنیدم، این بود که فرمودند:
مدّت شصت سال بود که ما آرزوی زیارت حضرت را داشتیم یک روز در حال نقاهت
و کسالت در این اطاق خوابیده بودم یک مرتبه آقا از در اطاق دیگر وارد
شد.سلام محکمی به من کرد آنچنان سلامی که در مدت شصت سال کسی چنین سلامی
به ما نکرده بود . و آن قدر گیج شدیم که نفهمیدیم جواب سلام را دادیم یا
نه. آقا تبسّمی کرد و احوالپرسی و از آن در خارج شد.»[16]
یکی دیگر از
شاگردان ایشان می گوید: «مدّتی بود آقا در قنوت نمازها تغییر رویه داده
و به جای دعاهای مرسوم، دعای فرج حضرت ولی عصر (عج) «اللّهم کن لولیّک
الحجة بن الحسن(ع)...» را می خواندند . وقتی در فرصت مناسبی علت را از
ایشان جویا شدیم، فرمودند: «حضرت پیغام دادند در قنوت به من دعا کنید.»
[17]
این بود چند نمونه از ارتباط سربازان حضرت ولی عصر (عج) با
مولای خویش و توجه و عنایت آن وجود مقدّس به عاشقان حقیقی خود، به امید
اینکه ما نیز مورد عنایات و توجهات خاص آن حضرت قرار بگیریم ان شاء الله.
پی نوشت ها:
[1] در محضر آیت الله العظمی بهجت (حفظه الله) ـ ص361 ، محمد حسین رخشاد؛ مؤسسه فرهنگی سماء
[2] . نجم الثاقب ـ ص473 (باتلخیص)، میرزا حسین نوری (ره)، انتشارات آستان مقدس صاحب الزمان (عج)
[3] . همان/ صفحات 474 /478
[4] . عنایات حضرت مهدی (ع) به علماء و طلاب ، ص263 ، محمد رضا باقی اصفهانی
[5] . نجم الثاقب (همان) ص454
[6] . عنایت حضرت مهدی (ع) به علماء و طلاب ـ ص48
[7] . در محضر آیة الله العظمی بهجت(حفظه الله) ـ ص281
[8] . شیفتگان حضرت مهدی (عج) ـ ج 1 ـ ص 130، احمد قاضی زاهدی گلپایگانی، نشر حاذق /قم /ششم /آذر 1376
[9] . همان / ص139
[10] همان /ص135
[11] . اسوة عارفان: (گفته ها و ناگفته ها دربارة مرحوم قاضی(ره)) ص109 ـ صادق حسن زاده، محمودطیار مراغی
[12] . همان ص172
[13] . مهر تابان ـ ص226 ـ علامه سید حسین حسینی طهرانی – انتشارات باقرالعلوم / اول / دورة علوم و معارف اسلام (بی تا)
[14] . شیفتگان حضرت مهدی (عج) ج1 ـ ص125
[15] . همان ص223
[16] . سیری در آفاق ـ(زندگینامة حضرت آیة الله العظمی بهاالدینی (ره)) ـ ص375ـ حسین حیدری کاشانی
[17] . حاج آقا رضا بهاء الدینی، آیت بصیرت / ص107 ، سید حسن شفیعی، چاپ قدس، اول / 1375
طبقه بندی: امام زمان(عج)
