خوشــا کسی که لبش صحـبت تــو را دارد
که وصــف چـهره ماهت بسی صفــــا دارد
اگرچــه مــدح تو از هر زبــان نمی آیـــد
و لــیـک مــرغ دل عــاشــقـم نـــوا دارد
عجـب شبی بود امشـــب به خـــانه نجمه
فــرشته هــم چو ســـتاره برو بـــیـا دارد
شــب مدینـــه فراگـیر نــور خورشیــدی
کــه طلعتــش اثــرات خـــدانـــما دارد
مـدیـنه مـهد ولایــت وَ جــنت احمد (ص)
دوباره جـــلــوه‌ای از جــنت‌الــعـلا دارد
چه نکـهتی وزد از آن حــریم زهرایی (س)
و شهر فاطمه (س) بوی خوش رضا (ع) دارد
به رَغــم مدعــیان عــالــِمی ز آل الله (ع)
رسـید کاو سخــن و عــِلــم کبــریا دارد
رضاست نام وی و کنیـه‌اش اباالحسن است
علی شــهــرت و نـسبت ز مــــرتضا دارد
رضــاست پــاره قلب پــیمبر اکـــرم (ص)
اگر بــخــوانیش ابــن النـــبی جـــا دارد
فـــــدای هـــر قدم اســـتوار آن مـــولا
که راه او بـــه مـسیــر حــق انتـــها دارد
فدای آن نـــگــهش کــز قریب یــا از دور
تــوجــهــی به غریـــب و به آشـــنا دارد
فــدای ســفره گـــسترده کــــرامـــاتش
بــه دردهــای هــمه خــوانـی از دوا دارد
فدای گـوش دل آن کریــم کـــز احــسان
کــجــــا تــحــمــل آه و دم گـــدا دارد
هــنوز مــانده کـسی عرض حاجـتی گوید
رضــا (ع) به اذن خــدا حاجــتش روا دارد
اگر که گـوهـر جان زنـگـی گنــه گـــشته
بـــیار دل بــه درش کاصــل کـیمــیا دارد
امـام رأفـت و خوبــی به گــاه مــیــلادت
دل شـــکـــسته مــا میــل کربـــلا دارد
****
شعر از سید رضا راستگو(مقداد)
طبقه بندی: شعر، امام رضا(ع)، ادبی
