---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم و به ذکر الحجة بن الحسن العسکری)»---

امام خود را بشناس(امام صادق-علیه السّلام-کتاب الغیبة ؛ب 25 ح 1)

آیت الله العظمی آقای اراکی (ره) نقل کردند که:

آقای سیّد علی هاشمی بجنوردی که از شاگردان خوش فهم من بود و من از او خوشم می آمد،مدّت مدیدی اورا ندیه و از او هم اطّلاعی نداشتم؛ تا اینکه کنار مرقد آقای حاج شیخ عبد الکریم حائری(ره) با او برخورد کردم. پس از احوال پرسی،ایشان قضیّه ای را نقل کرد و گفت:

چندی پیش یکی از چشمانم عیبی پیدا کرد و دکتر تشخیص داد غدّه ای در مغز من به وجود آمده که می باید کاسه ی سر برداشته شود .من از این جریان خیلی بی تاب شدم .بعضی از دوستان گفتند:

ذکر یونسیّه با شرایط مخصوصی که دارد در بر آوردن حوائج خیلی مؤثر است.

من به آن ذکر مداومت کردم تا اینکه پای کرسی خوابیده بودم،در عالم خواب قافله ای در هوا دیدم که به اطراف خانه ی خدا می روند،و در جلو ی آنها امام عصر(عجّ)  سوار بر اسب است.

وقتی که به من رسیدند پیش خود گفتم:حالا حضرت(عج) به من توجّه می کنند؛ولی توجّه نفرمودند و رد شدند.من شروع کردم به ناله و زاری و اظهار تأثّر از این که امام به من توجّه نکردند.

ناگهان دیدم امام برگشتند و انگشت مبارکشان را بر چشم من گذاشتند.

از خواب بیدار شدم و متوجّه شدم که چشم، عیب و علّتی ندارد.بعد از آن به دکتر مراجعه کردم؛پس از عکس و معاینه گفتند: اثری از غدّه در سر هم وجود ندارد.(روزنه هایی از عالم غیب؛آیت الله سیّد محسن خرازی ،ص31)

امام رضا (ع) فرمودند:

«امام یگانه ی زمان خویش است،کسی هم سطح او نباشد و دانشمندی با او برابری نکند.»(اصول کافی،کتاب الحجّه)

در یکی از زیارت های امام زمان (عجّ) خطاب به ایشان عرض می کنیم:

به درستی که تو خزانه دار هر علم و گشاینده ی هر بسته ای هستی.(مفاتیح الاجنان)

آیت الله بهجت فرمودند:

حضرت غایب،دارای بالاترین علوم است،اسم اعظم بیش از همه در نزد خود آن حضرت است.(در محضر آیت الله بهجت،ج2،ص299)

به پا شود رستخیز،چو رخ هویدا کند

هزار ها مرده را،به یک دم إحیا کند

از رخ تابان خود،صر ید بیضا کند

بنده ی درگاه او،کار مسیحا کند

مادر گیتی چو او،پسر به دوران ندید...

«الهّم عجّل فرج مولانا الامام الهادی المهدی القائم بالامرک و جعلنا من خیرٍ انصاره ی و اعوانه ی»
 - آماده ی ظهورش -

منبع : جنبش مصاف

---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم)»---

«بنفسی أنت من نازحٍ ما نزح عنّا»

«جانم به فدایت ؛ اگر چه از نظرم دوری امّا از ما جدا نیستی»(دعای ندبه)

حاج میرزا محمّد رازی ساکن نجف اشراف می فرماید:

«من بسیار مشتاق زیارت حضرت بقیّة الله الاعظم(عجّ) بودم و همیشه با خود می گفتم:اگر من هم جزء شیعیان آن حضرت بودم،حتمأ به شرف ملاقات ایشان در خواب یا بیداری میرسیدم،پس لابد شایسته ی آن نیستم و در من کوتاهی ای هست؛ و از این موضوع ترس و اضطراب زیادی داشتم.

این افکار بود تا اینکه موفّق به زیارت امام هشتم حضرت رضا (ع) گردیدم و پس از زیارت، به نجف اشرف برگشتم و چند روزی گذشت.شبی در خواب دیدم:

شخصی به من گفت:«امام عصر(عجّ) به نجف تشریف آورده اند.»پرسیدم :کجا هستند؟گفت: «در مسجد هندی» (از مساجد معتبر نجف اشراف)همین که این خبر را شنیدم،خوشحال شدم و با سرعت و عجله ی تمام،به قصد زیارت و رسیدن به شرف حضور آن بزرگوار به طرف مسجد هندی روانه شدم،وقتی داخل مسجد شدم،دیدم که آن حضرت کنار مسجد ایستاده اند و اجتماع مردم به حدّی است که راه عبور را بسته است و  نمی شود  به حضرت نزدیک شد.

نا امیدانه ایستادم و با خود گفتم:مردم در همه ی کارها پیش دستی می کنند و به دیگری راه نمی دهند.

ناگهان دیدم آن بزرگوار سر مبارک را بلند کردند و نظری به سوی جمعیّت انداختند،در این هنگام چشم مبارکشان به من افتاد و با اشاره ی دست،مرا به سوی خود خواندند.جمعیّت وقتی این نوع مهربانی را از حضرت(عجّ) نسبت به من دیدند،راه را باز کردند و من خدمتشان رسیدم.آن بزرگوار به من اظهار لطف و مرحمت نمودند و فرمودند:

«وقتی که از مشهد مراجعت کردی،ما در آن بالاخانه به دیدنت آمدیم ، ولی تو ما را نشناختی.»

این مطلب را که شنیدم ، فهمیدم آن بزرگوار در یکی از روز های بعد از مراجعت از مشهد که در بالا خانه ی بیرونی منزل برای مردم نشسته بودم،تشریف آوردند در حالی که در لباس معمول اهل نجف بوده اند و من تصوّر کرده ام از نجفی هایی هستند که به قصد ثواب  به دیدن من آمده اند و اصلأ متوجّه این که مولای من و بلکه آقای اهل زمین و آسمان هستند نشده ام.

از این کلام شرمنده شدم و از خواب بیدار شدم.به خاطر تشرّف به خدمت آن سرور در بیداری و خواب ، خیلی خوشحال شدم و به شکرانه ی این نعمت عظمی و این که در شمار اهل آن درگاه هستم، سجده ی شکری به جا آوردم.»(دار السّلام شیخ محمود عراقی-ره- ص 494)

تو در میان جمعی و من در تفکّرم

کاندر کجا برآیم و پیدا کنم تورا؟!

«الهّم عجّل فرج مولانا الامام الهادی المهدی القائم بالامرک و جعلنا من خیرٍ انصاره ی و اعوانه ی»

منبع: جنبش مصاف

---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم و به ذکر الحجة بن الحسن العسکری)»---

اهل فارس(ایرانیان) از ما اهل بیت هستند.

(پیامبر اکرم-صلّی الله علیه و آله و صلّم-چشم اندازی به حکومت مهدی،ص46)

در جنگ جهانی اول،دو میهمان نا خوانده از چپ و راست به ایران ریختند.اوضاع کشور ما در آن زمان خیلی متشنّج شده بود.ایران کشور بی صاحبی شده بود که برای تصاحب آن به آن هجوم آورده بودند.مردم ایران مضطرب و منقلب بودند و هیچ تکیّه گاهی نداشتند.

در آن زمان مرحوم نائینی (از علمای بزرگ شیعه در آن زمان) شکایت های زیادی به ساحت امیرالمؤمنین(ع) و ائمه ی طاهرین(ع)می کرده است،به خصوص شکایت های این پیشامد عظیم را به یشگاه مبارک امام زمان(عجّ) می برده است:«یا بن العسکری،ایران چنین و چنان شده است؛مردم بی سر و سامان و بی پناه شده اند،نظم و امنیّت بر باد رفته است...»این چنین به محضر امام زمان(عجّ) شکایت می کرده است.

مرحوم میرزای نائینی (قدّس) فرمودند:

من خیلی نا امید و متوسّل شدم و به امام زمان(عجّ) شکایت کردم؛یک روز همین طور که متوسّل شده بودم،بر من مکاشفه ای شد و حضرت بقیّة الله (عجّ-ع)را زیارت کردم.دیدم که حضرت ایستاده اند و دیوار مرتفع و سر به فلک کشیده ای حدود ده،بیست متر در آنجا بود.حضرت(عجّ) با انگشت به من اشاره کردند که نگاه کنم.دیوار به طرز وحشتناکی کج شده بود.بعد دیدم که انگشت حضرت به طرف دیوار است و به من اشاره کردند که نگاه کن.بعد حضرت فرمودند:

«این دیوار ایران است،کج می شود امّا با انگشتمان نگهش داشته ایم ؛نمی گذاریم خراب شود.اینجا شیعه خانه ی ماست،کج می شود امّا نمی گذاریم خراب شود.»(مجالس حضرت مهدی(عجّ)؛ص261)

امام خمینی (ره)فرمودند:

«من با جرأت مدعی هستم که ملّت ایران و توده ی میلیونی آن در عصر حاضر،بهتر از ملّت حجاز در عهد رسول الله (ص) و کوفه و عراق در عهد امیرالمؤمنین(ع) و حسین ابن علی(ع) می باشند.»(صحیفه ی امام؛ج21،ص410)

دلش به ما عجمی زادگان بود مایل

اگر چه لیلی صحرا نشین ما عربی است

«الهّم عجّل فرج مولانا الامام الهادی المهدی القائم بالامرک و جعلنا من خیرٍ انصاره ی و اعوانه ی»

---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم)»---

امام پدری است مهربان و چون مادری است برای فرزند کوچکش و نیز پناهگاه بندگان خداست.(امام رضا علیه السّلام؛تحف العقول)

رُمَیله یکی از اصحاب امیر المؤمنین (ع) می گوید:

روزی در زمان خلافت حضرت علی (ع) به شدّت تب کردم.هنگامی که روز جمعه فرا رسید،احساس کردم کمی بهتر شده ام.با خودم گفتم:هیچ چیز بهتر از این نیست که بدنم را بشویم و نماز جمعه را پشت سر حضرت علی(ع) به جا آورم.با همین فکر از جای خود بلند شدم و پس از شستشوی بدن،به مسجد کوفه رفتم.هنگامی که امیر المؤمنین علی (ع) بر بالای منبر رفتند تا خطبه ها را آغاز نمایند،متوجّه شدم دوباره تب به سراغم آمده است و از این بابت بسیار اذیّت شدم؛امّا تا آخر نماز در مسجد ماندم.حضرت(ع) پس از اتمام نماز،وارد دارالحکومه شدند و من نیز پشت سر ایشان داخل شدم.ایشان مرا دیدند و فرمودند:

«رمیله تو را دیدم که آرام و قرار نداشتی»

عرض کردم :بله؛ ... و جریان مریضی ام را تعریف کردم.

فرمودند:

«ای رمیله ، هیچ مؤمنی نیست که مریض شود مگر اینکه ما به مرض او مریض می شویم؛ و ناراحت نمی شود مگر اینکه ما به ناراحتی او اندوهگین می شویم؛ و دعا نمی کند مگر اینکه ما برای او آمیّین می گوییم؛ و ساکت نمی شود مگر اینکه ما خود برای او دعا می کنیم.»

عرض کردم: ای امیر مؤمنین ،خدا مرا فدای شما گرداند،منظورتان همین مؤمنینی هستند که در اطراف شمایند؟یا اینکه تمام مؤمنین روی کره ی زمین را می فرمایید؟

حضرت فرمودند:

«ای رمیله،هیچ مؤمنی در شرق و غرب عالم از چشم ما دور نیست.»(بحار الانوار ج26 ص140)

از آنجا که اهلل بیت (علیهم السّلام)  «همگی نور واحد اند»،می توان تمام این محبّت ها و لطف ها را از ناحیه ی امام زمانمان (عجّ) را به حساب آورد:

حضرت مهدی (عجّ) در نامه ای که برای شیخ مفید (ره) فرستاند،خطاب به شیعیان اینگونه مرقوم فرمودند:

«ما هرگز شما را وا نمی گذاریم و فراموشتان نمی کنیم.»(احتجاج طبرسی)

به درستی که امام غایبمان با غصّه ی ما اندوهناک می شود.

و چه قدر بی خبرند آنان که از این پدر مهربان ،ترس به دل دارند!

یا رب فرج امام ما را برسان...

منبع: جنبش مصاف

---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم)»---

از امام زمان(عج) بترسیم یا نه؟!

بعضی ها آمده اندو در باره ی حضرت مهدی(عج) تبلیغات خشنی کرده اند و حتّی بعضی کتب به دروغ این مطلب را نوشته اند(که سندی معتبر ندارد)که حضرت مهدی(ع) آنقدر افراد را می کشند که خون صفحه ی زمین را فرا می گیرد و تا رکاب حضرت بالا می آید.

این قبیل روایات دروغین،ساخته و پرداخته ی دست دشمنان است.هدف این است که رابطه ی عاطفی با حضرت را کم کنند.

حضرت مهدی(ارواهنا له الفدا)مبلّغ رحمت خداست ، کانون عاطفه و محبّت و انسانیّت هستند.انقلاب حضرت در درجه ی اول یک انقلاب نظامی نیست،در درجه ی اول یک انقلاب فرهنگی است.ما حدیث بسیار پر معنایی داریم که می فرماید:

«إذا ظهر المهدی،وضع الله یده علی رؤوس الانام» : هنگامی که حضرت مهدی ظهور می کند،خدا دست مهدی را بر سر مردم می گذارد«فأکمل بها عقولهم» : پس عقل مردم کامل می شود.

آن زمان است که تحوّل فرهنگی پیدا می شود و به استقبال حکومت مهدی(عج) می روند.

پس اگر کشتاری واقع می شود،مال آن گروهی است که دشمن حق و عدالت اند و الّا بقیه از طریق انقلاب فرهنگی است... .

حضرت ولی عصر(ع) محبوب دلهاست و به همی ی بشریّت علاقه دارند،این الفاظ دشمنان نباید میان آن حضرت و مردم جدایی بافکند.

ما یک زیارت خوبی داریم.. و آن زیارت آل یاسین است،بعدش هم یک دعاست که من دو سه جمله از این زیارت و دعای بعدش را خدمت شما می خوانم:

در آنجا در باره ی حضرت مهدی(عج)،ما می گوییم:النّ«الولی النّاصح» : خیر خواه جهان بشریّت است؛«سفینة النجات» :کشتی نجات است که ما را از غرق شدن در آب نجات می دهد نه این که افراد را غرق کند؛«علم الهدی» :پرچم هدایت است؛«نور أبصار اوری» : نور چشمان تمام دنیاست؛«خیر من تقمص و ارتدی»بهترین فرزندان آدم است و «مجلی العمی»نا بینایی ها و نا آگاهی ها را از بین می برد.

بنابراین،حضرت مهدی کانون محبّت،کانون عاطفه و خیر خواه همی ی بشریّت است و از هر نظر،کسی است که به وسیله ی انقلاب فرهنگی،دنیا را پر از عدل و داد می کند.ایشان کسی نیستند که آنقدر خون بریزند که خون تا رکابشان برسد.اینها سخنان دشمنانی است که می خواهند جدایی بیافکنند.(لازم به ذکر است که ایشان گردن آن طور که وصف شده نمی زنند،تنها شیطان جسمیّت پیدا می کند و ایشان طی نبردی حماسی ،این ملعون مرتود را گردن خواهند زد و این پایان شیطان رجیم در دنیا خواهد بود.ولی نفس عمّاره همچنان باقی خواهد ماند.)

در احادیث ما،مهدی(عج) به دو چیز شبیه شده است:

اول به نور آفتاب عالم تاب،نوری که تربیّت کننده است و نابود کننده نیست.

دوم به «ماء معین»؛یعنی آب جاری که کارش زنده کردن است،حیات است،همه ی این موجودات زنده از برکت آب زنده اند،

مهدی (عج) آب جاری و نور آفتاب است؛یعنی کانون هدایت،محبّت،پرورش و تربیّت است.حضرت مهدی(عج) این چنین مؤقعیّتی دارد.

(سخنرانی حضرت آیت الله مکارم شیرازی؛هزار و یک نکته پیرامون امام زمان(عج)،نکته ی 766)

منبع: جنبش مصاف

---«(بسم الله الرّحمن الرّحیم)»---

 أبان ابن تغلب (از شاگردان امام صادق علیه السّلام) از امام صادق (ع) پرسید:

اگر کسی تمام امامان (ع) را بشناسد ولی امام زمانش را نشناسد،"مؤمن" است؟

حضرت(ع) فرمودند:خیر

 دوباره پرسید:آیا "مسلمان" هست؟

حضرت (ع) فرمودند:بله(بحار الأنوار؛ج33،ص96)

 امام صادق(ع) به صراحت در این کلام نورانی اعلام می کنند که بدون شناخت امام زمان(هر دوره)،نمی توان خود را مؤمن دانست، بلکه نهایتأ عنوان «مسلمان» بر انسان بار می شود.(اسلام آوردن تنها در این دنیا به درد می خورد تا روز قیام ، امّا آن ایمان است که در روز قیام ، روز رجعت و روز قیامت -ایّام الله- و نیز پس از مرگ به داد انسان خواهند رسید؛ در زیارت شریف آل یس چنین عرض می شود:یوم لا ینفع النفس ایمانها:روزی که هیچ چیز فایده ای (برای شخص) نخواهد داشت جز ایمانش-مفاتیح الاجنان-)    توجه به این نکته ضروری است که شرط رستگاری و سعادت جاودانه ی اُخروی، «ایمان» است نه فقط «اسلام».

 پرسش:

معرفت و شناخت امام زمان (عجّل الله تعالی فرجه الشّریف)به چه معناست؟

جواب: شناختی که واجب و لازم است و با نداشتنش نمی توان به یک شخص،"مؤمن"گفت،دو بعد دارد:

1-شناخت شخص امام به نام و نام پدران(شناخت شناسنامه ای)؛

2-شناخت صفات و ویژگی های و خصوصیات او.

راه بدست آوردن این دو نوع شناخت، هم مطالعه و تفکّر در احادیث و روایاتی است که از ناحیه ی اهل بیت(ع) به دست ما رسیده و نیز مطالعه و دقّت در کتُبی که بزرگان علما، در ارتباط با معارف مهدوی به رشته ی تحریر در آورده اند.

در آخر اینکه

هنوز افرادی پیدا می شوند که بحث از معارف مهدوی امام زمانی را جدّی نگرفته اند!

- کاری از فعّالان ظهور مشهد- جنبش مصاف