نسخه‌های امام باقر علیه السلام

در
روایات نیز به این موضوع بسیار توجّه شده است؛ زیرا هرگونه تلاش و کوشش در
راه سالم سازی جسم؛ می تواند کوششی در راه تقویت بنیه های معنوی و انسانی
محسوب گردد.

در این راستا گیاهان و میوه‌ها جهت شفابخشی و سلامتی
بشر، داروهای مفید و مؤثّری به شمار می روند. قرآن کریم و روایات اهل بیت
علیهم السلام با بردن نام و ذکر دستورات درمانی شان، فواید و جایگاهشان را
در درمان بیماری ها و امراض روحی و جسمی بشر یادآور شده اند. در این مقاله
سعی می کنیم دستورات و نسخه های شفابخش بسیاری از گیاهان و میوه ها را در
مکتب و اندیشه امام باقرعلیه السلام مورد بررسی قرار دهیم.

کاسنی <\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: کاسنی، تقویت کننده قوای جنسی است، از دور ریختن و هدردادن آن دوری کنید.(3)

امام صادق علیه السلام از پدر بزرگوارش روایت می کند که وی از دور ریختن و هدر دادن کاسنی هنگام غذا خوردن نهی می فرمود.(4)

 <\/h2>

بادروج <\/h2>

این
گیاه معرّب «بادرو» فارسی است و نوعی از ریحان است که به فارسی، آن را
ریحان کوهی می گویند. برگش ریز و ساقه¬اش به شکل مربع، پرشاخ و بویش کمتر
از ریحان است. رنگ گلش نیز مایل به سرخی است.(5) امام باقرعلیه السلام
فرمود: بادروج از آن ما، شفای دردها و ریشه آن نیز از بهشت است.(6)

 <\/h2>

حزاء<\/h2>

حزاء
یا بیوه زا، گیاهی است که در طبرستان آن را جعفری می گویند. حزاء، گیاهی
است مشابه کرفس که گفته شده، بیشتر در آذربایجان می‌روید.(7)

عمروبن ابراهیم گوید: از ضعف معده به امام باقرعلیه السلام شکایت نمودم که حضرت فرمود: حزاء را با آب سرد بخور.(8)

 <\/h2>

سُماق <\/h2>

در روایتی از امام باقرعلیه السلام آمده است: سماق نافع بواسیر خونی است.(9)

 <\/h2>

سندروس <\/h2>

سندروس
یا رزین ساندراک، به صورت قطعه¬های کوچک و به رنگ زرد روشن است. طبع گرم و
خشک دارد و دودش نافع سرماخوردگی، بواسیر، خونریزی است واگر برای خوردن
استفاده شود لاغر کننده، نافع ضعف چشم و تنگی نفس است.(10)

امام باقرعلیه السلام در روایتی، سندروس را با سایر ادویه به طریق بُخور، نافع دیوانگی دانسته اند.(11)

 

شکر طَبرزد (سفید)<\/h2>

جمیل
بن درّاج از زراره و او از امام باقرعلیه السلام نقل می کند که فرمود: ای
زراره! مردم را چه چیزی از فضیلت شکرطبرزد (سفید) غافل کرده است؟ شکر برای
هفتاد درد و بیماری شفا و سود رسان است. بلغم را می خورد و ریشه اش را از
بین می برد.(12)

حضرت در روایت دیگری فرمود: اگر شخصی که تب دارد ناشتا 6 مثقال شکر را با آب سرد بخورد، تبش از بین می-رود.(13)

شونیز (دانه سیاه)<\/h2>

زراره
می گوید: از امام باقرعلیه السلام شنیدم که از رسول خداصلی الله علیه وآله
وسلم درباره شونیز (دانه سیاه) سؤال شد که آیا مورد علاقه رسول خدا بود؟

فرمود:
بله! ولکن پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم مرگ را از آن استثناء کرده است.
آیا نمی خواهی تو را به چیزی که از آن رساتر است، راهنمایی کنم که رسول
خداصلی الله علیه وآله وسلم مرگ را در آن استثناء نکرده است؟ عرض کردم:
بله ای فرزند رسول خدا! حضرت فرمود: دعا، که قضای حتمی را رد می کند و آن
را محکم می گرداند و صدقه دادن آتش غضب را خاموش می کند. و سپس، حضرت
انگشتانش را جمع کرد.(14)

 <\/h2>

سَویق خشک <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: چه بزرگ است برکت سویق خشک (آرد گندم و جو). وقتی
انسان در سیری از آن بخورد، غذا را هضم می کند. هر وقت انسان در حال
گرسنگی آن را بخورد، او را سیر می گرداند، و چه خوب توشه ای در حال سفر و
حضر است!(15)

 <\/h2>

عدس <\/h2>

پخته آن برای لاغرها و کسانی
که ترشی معده دارند مفید است. عدس برای کسانی که ازت و اسید اوریکشان
بالاست، مضرّ است. مواد معدنی آن: گوگرد، فسفر، کلر، سدیم، پتاسیم،
منیزیم، کلسیم، مس، روی، منگنز، یُد و از همه مهم تر آهن است. ویتامین های
آن نیز B1 و B2است.(16)

امام باقرعلیه السلام درباره این نوع سبزی
یعنی عدس، که از زمره حبوبات است، چنین فرموده اند: دختری که خون حیضش قطع
نمی شود، به او سویق عدس بدهید تا بنوشد، که به سرعت، حیض قطع می شود.(17)

 <\/h2>

زعفران <\/h2>

زعفران دارای یک روغن مایع فرّار و ماده رنگینی است که تارهای پیچیده آن به رنگ نارنجی است و دارای خاصیت نیروبخش است.

امام باقرعلیه السلام در روایتی، معجونی از عسل، زعفران، خاک قبر امام حسین علیه السلام و آب باران را شفا بخش دانسته است.(18)

همچنین
امام باقرعلیه السلام فرمود: مردی از خراسان نزد امام سجّادعلیه السلام
آمد و گفت: ای فرزند رسول خدا! حج را به جا آوردم و هنگام بیرون آمدن،
نیّت کردم که نزد شما بیایم؛ اما از درد طحال رنج می برم. دعایم کنید تا
از آن رهایی یابم. امام سجّادعلیه السلام فرمود: خداوند تو را از آن کفایت
کند! حمد و سپاس برای اوست. هر وقت آن درد را احساس کردی، این آیه (19) را
با زعفران و آب زمزم بنویس و بنوش، که درد از تو دور می شود.(20)

 <\/h2>

هویج <\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: «الجزُ امانٌ من القولنج و البواسیر، و یعینُ و علی الجماع»؛
استفاده از هویج نوعی ایمنی است از قولنج و بواسیر و بر جماع نیز کمک می
نماید.(21) ایشان همچنین فرمود: خوردن هویج کلیه ها را گرم می نماید.(22)

 <\/h2>

اسپند<\/h2>

امام
باقرعلیه السلام، استفاده از آن را برای درمان سَلسُ البول (قطره قطره
آمدن بول) مفید دانسته اند و فرموده اند: اسپند را با آب سرد 6 بار و با
آب گرم نیز یک بار بشوی. سپس آن را در سایه، خشک کن. سپس با روغن گندم و
یا جوی خالص بکوب و ناشتا به اندازه دارو از آن استفاده کن. این دارو شما
را از آن عارضه شفا خواهد داد به اذن خداوند.(23)

 <\/h2>

بنفشه <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: اگر مردم می دانستند در بنفشه چه خاصیتی است و چه
دردهای بسیاری را درمان می کند، آن را جرعه جرعه می نوشیدند.(24)

تره <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: تره، «سپرز» را درمان می کند. چون «سپرز» شما
دردناک شود، تره را در روغن بپزید و از آن بخورید که درد آرام خواهد
یافت.(25)

 <\/h2>

چغندر<\/h2>

حضرت امام باقرعلیه السلام،
چغندر را برای درمان «بَرَص»، مفید دانسته است. ایشان می فرماید: بنی
اسرائیل از بَرَص نالیدند و شکایت کردند. حضرت موسی این شکایت را به
خداوند متعال رساند، خداوند عزّوجلّ امر کرد که گوشت گاو را با چغندر
بخورند تا از بَرَص شفا یابند.(26)

 <\/h2>

کرّاث <\/h2>

کراث
سبزی معروف بوداری است که به سیر شباهت دارد. امام باقرعلیه السلام فرمود:
در کرّاث چهار خصلت است: باد درون را طرد می کند، دهان را خوشبو می نماید،
بواسیر را قطع می کند و امان از جذام است.(27)

 <\/h2>

شلغم <\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: هیچ مخلوقی نیست؛ مگر اینکه در آن رگی از جذام هست، آن را با شلغم آب کنید.(28)

 <\/h2>

خواص درمانی گوشت<\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: سَیِّدُ الطَّعامِ اللّحْمُ؛ بهترین غذا، گوشت است.(29)

زراره می گوید: من پانزده روز با امام باقرعلیه السلام غذا خوردم و غذای ما گوشت بود.(30)

ایشان
پس از بیان فضیلت غذایی گوشت، آن را برای درمان «یرقان» مفید دانسته است و
بهترین نوع آن را برای رفع این بیماری، «گوشت قطا»(31) معرّفی نموده است.
ایشان در روایتی نیز «گوشت گاو» را برای درمان بَرَص مفید می داند.(32)

 <\/h2>

درمان سنگ مثانه <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: از این 10 مادّه: هلیله، بلیله، آمله، فلفل،
دارفلفل، دارچین، زنجبیل، شقاقل، انیسون و خولنجان، به طور مساوی بردارید
و با هم بکوبید و سپس آن را در روغن گاو بپزید. این معجون وقتی با عسل صاف
شده آمیخته شود و هر روز به قدر فندقی از آن تناول شود، سنگ مثانه را می
شکند.(33)

 <\/h2>

خواصّ درمانی سنجد<\/h2>

امام باقرعلیه
السلام فرمود: میوه ی سنجد، گوشت را می رویاند، به پوست بدن، توانایی می
بخشد و قلوه ها را گرم می کند. نیز سنجد در علاج بیماری های بواسیر و سلس
البول بسیار سودمند است.(34)

 <\/h2>

درمان درد زخم <\/h2>

حضرت
باقرعلیه السلام فرمود: قیر تازه (مادّه ای که بر کشتی می مالند) و مثل آن
را با پیه بُز و پارچه ای تازه و کوزه سفالین تازه بردار. ظاهر آن را
قیرمالی کن، سپس بر آن شیر بریز و زیرش آتشی ملایم روشن کن. سپس کاغذی
نوشته شده (35) را بردار و روی دستت بگذار و بر آن قیر بمال و بر روی زخم
ببند. اگر زخم عمیق بود از کتان، ریسمان بتاب و بر روی زخم قیر بریز و سپس
آن ریسمان را در آن زخم بگذار. ان شاءالله بهبودی می یابد.(36)

درمان اسهال خونی

ابوحمزه
ثمالی می گوید: مردی به امام باقرعلیه السلام از اسهال خونی شکایت کرد.
امام علیه السلام به او فرمود: از خاک ارمنی بردار و با آتشی ملایم آن را
بپز و سرخ کن. سپس استفاده کن که اسهال قطع می شود.(37)

امام
باقرعلیه السلام فرمود: قدری از گِل ارمنی بر روی آتش گرم کنید و به بیمار
اسهال بخورانید که وضعیت درونی اش آرام خواهد گرفت.(38)

نمک <\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: نمک برای هفتاد بیماری، دارویی اثر بخش است.(39)

 <\/h2>

خرما<\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: «لم تستشف النّساء بمثل الرُّطَب، انّ الله اطعمه
مریم فی نفاسها»؛ زنها در هیچ چیز مثل خرما شفا نمی یابند، چون خدا به
مریم در موقع زایمان خرما داد.(40)

 <\/h2>

سیب <\/h2>

ابی بصیر
می گوید: امام باقرعلیه السلام فرمود: موقعی که خواستی سیب بخوری، قبلاً
آن را استشمام کن، سپس بخور؛ زیرا این کار هر ناراحتی را که بر روحت عارض
شده، آرام می کند.(41)

 <\/h2>

آلو<\/h2>

حضرت می فرماید: آلو نافع صفرا، حرارت، بادهای بدن، زهره، خشکی مفاصل و فشار خون است.(42)

جابر
می گوید: مردی به امام باقرعلیه السلام از هیجان مرّه (زهره) شکایت کرد و
عرض نمود: کم مانده دیوانه شوم! آن حضرت فرمود: آن را با اجاصّ (آلو)
معالجه کن.(43)

 <\/h2>

انجیر<\/h2>

امام باقرعلیه السلام فرمود: انجیر بخورید که برای قولنج نافع است.(44)

ابوحمزه
ثمالی از امام باقرعلیه السلام نقل می کند که وقتی پادشاه قبطی خروج کرد و
خواست بیت المقدّس را خراب کند، مردم به اطراف حِزْقِیل پیغمبر جمع شده و
به وی شکایت نمودند. حزقیل شب با خدا مناجات کرد و خداوند به مَلَک مسئول
هوا وحی فرمود که نفوس و ارواح آنان را بگیرد و همگی مردند. حزقیل این خبر
را به قومش رساند. آنان بیرون رفتند و دیدند همه آنان مرده‌اند، اما عُجب
و خودپسندی بر حزقیل عارض شد و با خود فکر کرد که سلیمان پیغمبرعلیه
السلام بیش از من فضیلتی ندارد، چون به من اختیار هوا نیز داده شده است.
در این حال زخمی بر کبد حزقیل عارض شد و او را اذیّت نمود، حزقیل با خدا
مناجات و خشوع کرد و روی خاکستر نشست، خداوند به وی وحی نمود که: شیره
انجیر را بگیر و از بیرون بر سینه خود بمال. حزقیل چنین کرد و خوب شد.(45)

 <\/h2>

انگور<\/h2>

در
روایتی امام باقرعلیه السلام به فرزندش امام صادق علیه السلام فرمود:
انگور را دانه دانه بخور. و فرمود: شفا در میوه ای است که رسیده باشد،
چنان که خداوند فرموده: «کُلُوا من ثمره اذا اثمر»(46)؛ یعنی از میوه درخت بخورید وقتی که برسد. [ایشان انگور را به دلیل خوب رسیده بودنش شفای بسیاری دردها می دانند.(47)]

 <\/h2>

بهْ <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام می فرماید: میوه «بِهْ» غبار اندوه را از خاطر محو می
کند، همان طور که انگشتان شما قطرات عرق را از پیشانی تان می برد.(48)

 <\/h2>

گلابی <\/h2>

امام
باقرعلیه السلام فرمود: گلابی مانند اجاصّ (آلو) برای درمان صفرا و
جلوگیری از برانگیخته شدن آن نیکوست و برای درد آن آرام بخش است.(49)

 

---

1. تحف العقول عن آل الرّسول، ص 335.

2. انفال / 24.

3. طبّ الائمّه، سید عبدالله شبّر، ص 243.

4. همان، ص 244.

5. ر.ک: تحفه حکیم مؤمن، ص 42.

6. محاسن، ج 2، ص 514.

7.دورنمای طبّ اسلامی،آیةالله مصطفی نورانی،ص 104.

8. اصول کافی، ج 6، ص 191.

9. طبّ الائمّه، حسین و عبدالله بن بسطام نیشابوری، ص 88.

10. گیاهان دارویی، دکتر زرگری، ج 3، ص 354.

11. بحارالانوار، ج 62، ص 156.

12. طبّ الائمّه، ص 501.

13. مکارم الاخلاق، ص 191.

14. طبّ الائمّه، ترجمه جابر رضوانی، ص 96.

15. همان، ص 94.

16. دورنمای طبّ اسلامی، ص 182.

17. امالی، شیخ طوسی، ج 1، ص 376.

18.محاسن،ج 2،ص 500؛مکارم الاخلاق،ص 30و197.

19. منظور، آیه 110 و 111 اسراء است.

20. طبّ الائمّه، ص 41.

21. مکارم الاخلاق، ص 211.

22. محاسن، ج 1، ص 524.

23. طبّ الائمّه، ترجمه جابر رضوانی، ص 96.

24. خصال، شیخ صدوق، ص 127.

25. طبّ الائمّه،ترجمه واقتباس جوادفاضل،ص 207.

26. طبّ چهارده معصوم، محمد مهدی تاج لنگرودی، ص 14.

27. همان، ص 23 - 22.

28. طبّ الائمّه، ترجمه جابر رضوانی، ص 150.

29. طبّ چهارده معصوم، ص 184.

30. همان، ص 185.

31. منظور گوشت نوعی کبوتر است که شبیه به قمری می باشد؛ (همان، ص 15).

32. مکارم الاخلاق، ص 186.

33. طبّ الائمّه،ترجمه واقتباس جوادفاضل،ص 208.

34. همان، ص 215 - 216.

35. زیرا جوهرِ به کار برده شده در کاغذ (کاغذ نوشته شده) به جذب و چسبندگی موادّدرمانی کمک می کند.

36. طبّ الائمّه، بسطام نیشابوری، ص 201 - 202.

37. طبّ الائمّه، ترجمه جابر رضوانی، ص 92.

38. طبّ الائمّه،ترجمه واقتباس جوادفاضل،ص 211.

39. همان، ص 219.

40. تفسیر مجمع البیان، ج 3، ص 511.

41. بحارالانوار، ج 66، ص 171.

42. همان، ص 189.

43. خصال، شیخ صدوق، ص 144.

44. اصول کافی، ج 6، ص 358؛ دورنمای طبّ اسلامی، ص 49.

45. محاسن، ج 2، ص 553.

46. انعام / 141.

47. محاسن، ج 2، ص 556؛ مکارم الاخلاق، ص 9.

48. طبّ الائمه، ترجمه و اقتباس جواد فاضل، ص 213؛ رمزالصحة فی الطب النبی والائمّة؛ سید محمود دهسرخ اصفهانی، ص 148.

49. طبّ الائمّه، ترجمه جابر رضوانی، ص 197؛ رمزالصّحة فی الطبّ النّبیّ والائمّه، ص 149.

طبقه بندی: باقرالعلوم

داستان مسابقه تیراندازی امام باقر

امام
صادق علیه‌السلام می‌فرماید: در یکی از سالها که هشام بن عبد الملک برای
انجام مراسم حج به مکه آمده بود، امام باقر علیه‌السلام نیز در مکه حضور
داشت.

در آن سفر امام باقر علیه‌السلام برای مردم سخنرانی کرد و از جمله سخنان آن حضرت چنین بود:

«سپاس
مخصوص خداوندی است که محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله را به پیامبری مبعوث کرد و
ما خاندان نبوت را به وسیله او کرامت بخشید. ما برگزیدگان خدا بر خلق
اوییم و انتخاب شده از میان بندگان وی هستیم و ما خلفای الهی می‌باشیم. پس
آن کس که از ما پیروی کند، سعادتمند است و کسی که ما را دشمن بدارد و با
ما مخالفت کند، شقی و نگونبخت خواهد بود».

این سخنان به هشام گزارش
شد و زمینه خشم شدید او را فراهم آورد، اما در چنان شرایطی صلاح ندید که
متعرض امام باقر علیه‌السلام شود. زمانی که به دمشق بازگشت و ما هم به
مدینه آمدیم، از کارگزار خویش در مدینه خواست تا من و پدرم را به دمشق
بفرستد.

زمانی که وارد دمشق شدیم، هشام تا سه روز اجازه نمی‌داد که
نزد او برویم. تا این که سرانجام، روزچهارم به ما اجازه ورود داد. وقتی که
ما در آستانه ورود قرار داشتیم، هشام که نفرین خدا بر او باد، به
اطرافیانش دستور داده بود تا پس از او، هر یک به امام باقر علیه‌السلام
ناسزا بگویند و وی را سرزنش کنند!

امام باقر علیه‌السلام وارد محفل
هشام شد، و بدون این که توجه خاصی به هشام داشته باشد و احترام ویژه ای
برای او قایل شود، در جمله‌ای عام که شامل همه اهل مجلس می‌شد گفت: السلام
علیکم، سپس بدون اجازه خواستن از هشام، در مکان مناسب بر زمین نشست.

هشام
بشدت خشمگین می‌نمود، زیرا اولا به شخص او سلام ویژه ای که به خلفا داده
می‌شد، داده نشد، و ثانیا امام باقر علیه‌السلام برای نشستن از او اجازه
نخواست! هشام گفت: ای محمد بن علی! همواره یک نفر از شما خاندان، وحدت
مسلمانان را شکسته و می‌شکند و مردم را به سوی خود فرا می‌خواند و از روی
سفاهت و جهل، گمان دارد که امام است.

هشام شروع به سرزنش کرد و چون
او ساکت شد، یکایک مجلسیان او، سخنان توهین آمیز و نیش آلود او را پی
گرفتند.چون سخنانشان پایان یافت، امام باقر از مکانی که نشسته بود برخاست
و ایستاده چنین سخن گفت: «ای مردم به کدامین سو می‌روید! و شما را به کجا
می‌برند! خداوند نسل پیشین شما را به وسیله ما خاندان هدایت کرد و نسلهای
آینده شما نیز باید به وسیله ما راه یابند.اگر شما پادشاهی زود گذر دنیا
را دارید، ما در آینده فرمانروایی خواهیم داشت. پس از فرمانروایی ما، هیچ
حاکمیتی و پادشاهی نیست، زیرا ما اهل فرجامیم و خداوند فرموده است: "و العاقبة للمتقین"».

سخن
که بدین جا انجامید، هشام دستور داد تا پدرم امام باقر را به زندان ببرند
و محبوس سازند. اما امام در زندان ساکت نبود و زندانیان را مورد انذار و
بیدار باش قرار داده، مطالب بایسته را با ایشان در میان می‌گذاشت، به گونه
ای که همگان به او دلبسته شدند.

زندانبان از این جریان بر آشفت و وقایع را به هشام گزارش کرد.  هشام دستور داد تا امام را از زندان رها سازند و نزد او بفرستند.

امام
صادق علیه‌السلام می‌فرماید: در این ماجرا من همراه پدرم وارد دربار هشام
شدیم، او بر تخت نشسته بود و درباریان و ارتشیانش با سلاح ایستاده بودند.

تابلو هدف را در برابر جمع نصب کرده و بزرگان قوم مشغول هدف گیری و تیر اندازی بودند.

با
ورود ما به آن جمع در حالی که پدرم جلوتر حرکت می‌کرد و من پشت سر وی بودم
نگاه هشام به پدرم افتاد و گفت: ای محمد! تو هم با بزرگان قوم من وارد
مسابقه شو و تیر اندازی کن.

امام باقر فرمود: من دیگر سنم از این
کارها گذشته است، اگر صلاح بدانی من معاف باشم. هشام گفت: به حق کسی که ما
را با دینش عزت بخشید و محمد صلی‌الله‌علیه‌و‌آله را مبعوث کرد تو را معاف
نخواهم داشت. سپس به یکی از بزرگان بنی امیه اشاره کرد تا کمانش را به
پدرم بدهد.

پدرم کمان را گرفت. تیری در چله کمان نهاد و نشانه گرفت
و رها کرد، تیر در نقطه وسط هدف نشست، پدرم تیر دوم را نشانه گرفت، تیر
دوم در وسط تیر اول فرود آمد و همین طور تا نه تیر...!

هشام بشدت
مضطرب شده بود و قرار نداشت و نمی‌توانست خویشتنداری کند.تا این که گفت:
ای ابو جعفر! تو می‌گفتی که سنت از این کارها گذشته! در حالی که تو قهرمان
تیر اندازان عرب و عجم هستی. این سخن را گفت، ولی بسرعت از گفته خویش
پشیمان شد.

او سعی داشت که خود را به عواقب ریختن خون پدرم گرفتار
نسازد، (زیرا دریافته بود که کشتن اهل بیت بهای سنگینی برای حکومتها داشته
است).

هشام به زمین خیره شده بود در حالی که من و پدرم در مقابلش
ایستاده بودیم. ایستادن ما به طول انجامید و پدرم خشمگین شد، هشام از
نگاه‌های غضب آلود پدرم به آسمان، شدت خشم او را دریافت و گفت: ای محمد!
نزدیکتر بیا...پدرم به طرف تخت او رفت، من هم همراه پدرم بودم.

هشام از جای برخاست و با پدرم معانقه کرد و او را در سمت راست خود جا داد. سپس با من معانقه کرد و من هم سمت راست پدرم نشستم.

آنگاه
با تمام توجه مشغول گفتگو با پدرم شد و گفت: ای محمد! قریش هماره بر عرب و
عجم پیشوایی خواهد داشت، تا زمانی که چون تویی در میان قریش باشد.

براستی چه نیک تیر می‌اندازی. چه مدت تمرین کرده ای تا چنین مهارتی به دست آورده ای؟

پدرم
گفت: می‌دانی که مردم مدینه در کار تیر اندازی دستی دارند.من هم در دوره
جوانی گاهی تیر اندازی داشته ام، اما مدتهاست که ترک کرده ام.و از آن پس،
این نخستین بار بود که در حضور تو تیر انداختم.

هشام گفت: هرگز
مانند کار تو را از کسی ندیده بودم و گمان نمی‌کنم روی زمین کسی بتواند
این گونه تیر اندازی کند.آیا جعفر هم می‌تواند همین گونه هدف بگیرد؟

امام باقر علیه‌السلام فرمود: ما کمالها و حقایق دین را به ارث می‌بریم، همان دین کاملی که خداوند درباره آن فرموده است: «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلاَمَ دِینًا » (مائده/3)

امروز
دینتان را کامل کردم و نعمت را بر شما تمام ساختم و اسلام را به عنوان دین
برایتان رضا دادم. و زمین هیچگاه خالی از انسان کامل نخواهد بود.

هشام با شنیدن این سخنان، چهره¬اش سرخ و حالش دگرگون شد و سؤالها و اشکالهای متعددی را مطرح کرد و امام هم به هر یک پاسخ داد...

از: زندگی سیاسی امام باقر علیه‌السلام، احمد ترابی

تاریخ حیات      ؛      مادر آن حضرت       ؛    کنیه و لقب آن حضرت       ؛   چرا به آن حضرت باقر گویند؟

نقش انگشتری حضرت      ؛    خلفای معاصر با حضرت    ؛     فرزندان حضرت

تاریخ حیات<\/h2>

امام
محمد باقر علیه‌السلام در روز جمعه یا دوشنبه یا سه شنبه غره ماه رجب یا
سوم ماه صفر سال 57 هجری یا به روایتی دیگر سال 56 هجری، در مدینه به دنیا
آمد و در روز دوشنبه هفتم ذی حجه یا ربیع الاول و یا ربیع الاخر سال 114
هجری، در همان شهر بدرود حیات گفت. بنابراین، آن حضرت 57 سال در این جهان
زیست. از این مدت چهار سال با جدش امام حسین علیه‌السلام و پس از وی 35
سال با پدرش زندگی کرد و هیجده سال بقیه عمرش را به تنهایی به سر برد.

بنابر
روایتی که در کتاب اصول کافی از قول امام صادق علیه‌السلام نقل شده است،
وی 19 سال و دو ماه بیش از پدرش زیسته است و در همین دوران، امامت شیعیان
را عهده دار بوده است. امام باقر علیه‌السلام در مدت امامت خود چند صباحی
از خلافت ولید بن عبد الملک و نیز خلافت سلیمان بن عبد الملک و عمر بن عبد
العزیز و یزید بن عبد الملک را درک کرد و سرانجام در روزگار خلافت هشام بن
عبد الملک به شهادت رسید.

امام باقر علیه‌السلام در قبرستان بقیع و
در کنار آرامگاه علی بن حسین علیه السلام ، پدرش، و حسن بن علی علیه
السلام عموی بزرگوارش، به خاک سپرده شده است.

 

مادر آن حضرت<\/h2>

مادر
آن حضرت، فاطمه دختر حسن بن علی علیه السلام بود که با کنیه "ام عبد الله"
شناخته می شد و بنابر قول دیگر، "ام الحسن" خوانده شده است. بنابراین امام
باقر علیه‌السلام از سلاله پدر و مادری هاشمی علوی و فاطمی به شمار می
آید. بدین جهت او نخستین کسی است که از نسل امام حسن و امام حسین
علیهماالسلام به دنیا آمده است.

 

کنیه  و لقب آن حضرت<\/h2>

کنیه
وی را بعضی "ابو جعفر" و برخی "ابو جعفر اول" خوانده‌اند. آن حضرت القاب
بسیاری داشت که از آن میان لقب «باقر یا باقر العلم »از همه مشهورتر است.

 

چرا به آن حضرت باقر گویند؟<\/h2>

در
فصول المهمة آمده است: آن حضرت را بدین لقب می خواندند زیرا علوم را می
شکافت و باز می کرد. در صحاح آمده است: «تبقر، یعنی توسع در علم ». و در
قاموس گفته شده است: محمد بن علی بن حسین را باقر می خواندند چون در علم
تبحر داشت.

شیخ صدوق در علل الشرایع به نقل از عمرو بن شمر آورده
است: از حابر جعفی پرسیدم چرا به امام پنجم، باقر می گفتند؟ گفت: «چون علم
را می شکافت و اسرار آن را آشکار می کرد». در مناقب ابن شهر آشوب نوشته
شده است: گفته‌اند برای هیچ یک از فرزندان حسن و حسین علیه‌السلام این
اندازه از علوم، از قبیل تفسیر و کلام و فتوا و احکام و حلال و حرام فراهم
نشد که برای امام باقر علیه‌السلام . محمد بن مسلم نقل کرده است که از آن
حضرت سی هزار حدیث پرسش کردم.

حضرت
را باقر می خواندند زیرا علوم را می شکافت و باز می کرد. در صحاح آمده
است: «تبقر، یعنی توسع در علم ». و در قاموس گفته شده است: محمد بن علی بن
حسین را باقر می خواندند چون در علم تبحر داشت.

نقش انگشتری امام باقر علیه‌السلام <\/h2>

شیخ
صدوق در کتابهای عیون اخبار الرضا و امالی از قول امام رضا علیه‌السلام
نقل کرده است که فرمود: «نقش انگشتری امام حسین علیه‌السلام «ان الله بالغ
امره »بود و علی بن حسین علیه‌السلام انگشتری پدر خود را به دست می کرد.
محمد بن علی نیز همان انگشتری امام حسین علیه‌السلام را خاتم قرار می داد.
اما در فصول المهمه آمده است که نقش انگشتری آن حضرت «رب لا تذرنی فردا»
بود. نویسنده این کتاب[فصول المهمه]همچنین اضافه کرده است: ثعلبی در تفسیر
خود نوشته است بر روی انگشتری امام باقر علیه‌السلام این کلمات نقش بسته
بود: "ظنی بالله حسن" و "و بالنبی الموتمن" و "بالوصی ذی المنن" و "بالحسین و الحسن".

شیخ
صدوق نیز مانند این روایت را در کتاب عیون اخبار الرضا از پدرش از امام
صادق علیه‌السلام نقل کرده است. شیخ طوسی در تهذیب از امام صادق
علیه‌السلام نقل کرده است که فرمود: نقش انگشتری پدرم این عبارت بود:
«العزة لله جمیعا». در کتاب حلیة الاولیا نیز از امام صادق علیه‌السلام
روایت شده که فرمود: نقش انگشتری پدرم «القوة لله جمیعا»بود. در کتاب کافی
از یونس بن ظبیان و حفض بن غیاث نقل شده است که بر روی انگشتری ابو جعفر
محمد بن علی علیه‌السلام که بهترین کس از سلاله آل محمد
صلی‌الله‌علیه‌و‌آله بود، عبارت «العزة لله »نقش بسته بود. البته بعید
نیست که آن حضرت چندین انگشتری داشته که بر روی هر یک عبارتی متفاوت از
دیگری حک شده بوده است.

 

خلفای معاصر با امام باقر علیه‌السلام

در
زمان امام باقر علیه‌السلام ولید بن عبد الملک و سلیمان بن عبد الملک و
عمر بن عبد العزیز و یزید بن عبد الملک و هشام بن عبد الملک خلافت
داشته‌اند. برخی هم نامهای ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید بن
عبد الملک و ابراهیم بن ولید بن عبد الملک را بر تعداد فوق افزوده‌اند.

فرزندان امام باقر علیه‌السلام <\/h2>

شیخ
مفید در ارشاد می نویسد: امام باقر علیه‌السلام هفت فرزند داشت. ابو عبد
الله جعفر بن محمد، [فرزند بزرگ ایشان]، کنیه امام باقر علیه‌السلام را به
همین علت ابو جعفر می گفتند. فرزند دیگرش عبد الله نام داشت که مادر این
دو ام فروه، دختر قاسم بن محمد بن ابوبکر بود. دو فرزند دیگر آن حضرت
ابراهیم و عبید الله نام داشتند که از مادری به نام ام حکیم، دختر اسد بن
مغیره ثقفی زاده شدند. از این دو پسر نسلی به وجود نیامده. علی و زینب دو
فرزند دیگر آن حضرت بودند که از مادری کنیز به دنیا آمده‌اند. ام سلمه هم
فرزند دیگر امام بود که او هم از مادری کنیز متولد شده بود. برخی گفته
اند: زینب همان ام سلمه بوده است.

سیره معصومان، ج 5، سید محسن امین

طبقه بندی: امام باقر(ع)