از
امام صادق(علیه‌السلام) نقل شده که ایشان فرمودند: روزی رسول خدا(صلی الله
علیه و آله) در بین جمعی از اصحاب خود دو بار فرمودند: «خدایا دیدار
برادرانم را نصیبم کن.» اصحابی که دور حضرت بودند گفتند: ای رسول خدا آیا
ما برادران شما نیستیم؟

حضرت فرمودند: خیر شما یاران من هستید؛ و
برادران من قومی هستند که در آخرالزمان به من ایمان می‌آورند در حالی که
مرا ندیده‌اند. خدا اسامی آنها و پدران آنها را قبل از آن که آنها را از
صلب پدرانشان و رحم مادرانشان خارج نماید به من آموخته است. آنها کسانی
هستند که پایداریشان بر دین خود از راه رونده بر خار مغیلان و از
نگهدارنده آتش سوزان در دست بیشتر است. آنها در ظلمات چراغ‌های هدایت‌اند
و خداوند آنها را از هر فتنه‌ای در زمین پر از ظلمت نجات می‌دهد.

این
عبارت را پیامبر دو بار فرموده‌اند نه یک بار. این جمله از کسی است که
نفسش، نگاهش و کلامش با عالم وجود برابری می‌کند. اصحاب سوال می‌کنند که
آیا ما برادران شما نیستیم؟ می‌فرمایند: خیر شما اصحاب من هستید و
برادرانم غیر از شمایند.

روح من فدای شما ای صاحب الزمان(عج) ای
مرد خدایی! تو کیستی که شاگردان مکتب تو کسانی که تو آنها را تربیت
نموده‌ای و خادمانی که شرف خدمت در حضور تو را دارند به مقامی می‌رسند که
برادران پیامبر به شمار می‌روند تا جایی که پیامبر آرزوی دیدار و گفت وگوی
با آنان را دارد. چه سرّی در وجود تو نهفته است که از آن در وجودشان
دمیده‌ای؛ ای غیب پنهان خداوند، و ای راز سربسته حق!

این چه معدنی
است در وجود تو و این چگونه تربیتی است که آنها را در دینشان سرسخت‌تر از
کسی قرار می‌دهد که در شب تار تیغ‌های خار مغیلان دست او را می‌برند اما
او هیچ اعتنایی به آن نمی‌کند یا سرسخت‌تر از کسی که آتش گداخته را در دست
می‌گیرد و هیچ توجهی به سوختن دست خود ندارد. این چه درجه‌ای از ایمان است
که سبب اشتیاق پیامبر به دیدار آنان شده است .

آنها عصاره عالم خلقت و ثمر درخت
نبوت و امامت‌اند کسانی که امام(علیه‌السلام) در غیبت خود آنها را تربیت
کرده است. کسانی که با صبر خود امتحانات الهی را پشت سر گذاشته‌اند و به
مقام برادری پیامبر نایل شده‌اند که مقامی بس عظیم است و بعد از مقام
معصومین(علیهم‌السلام) قرار دارد. اگرچه این مقام آنها به درجه مقام اخوت
امیرمومنان حضرت علی(علیه‌السلام) با پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله)
نمی‌رسد. آنها کسانی‌اند که با صبر خود و وقف خود برای خدا و رسول او و
حجت او به این مقام بلند دست یافته‌اند.

عصر غیبت؛ عصر آزمایش

اینگونه است که عصر غیبت، عصر امتحان و آزمایش است. عصری است که در آن گوهرهای پنهان با انواع امتحانات الهی آشکار می‌شوند.

عبدالرحمان بن سیابه از امام صادق(علیه‌السلام) نقل کرد که ایشان فرمودند:

چگونه
خواهد بود حالتان وقتی که بی امام، هادی و راهنما شوید؟ بعضی از بعضی دیگر
تبری می‌جویند در آن زمان است که از یکدیگر جدا شده پالایش و غربال
می‌شوید و در آن هنگام «تمیزون» (متمایز می‌شوید.)

و این مرحله نخست است که اشاره دارد به مرحله جدا شدن خبیث از طیب .

و
مرحله دوم «تمحصون» (پالایش می‌شوید)؛ مانند پالایش سنگ معدن مثل طلایی که
ذوب می‌کنند و سپس به آن موادی می‌افزایند تا ناخالصی‌هایش جدا شود.

و مرحله سوم «تغربلون»؛ (غربال می‌شوید)؛ مانند غربال کردن گندم برای جدا کردن گندم‌های تلخ و ضعیف که از غربال به پایین می‌افتند.

در روایتی از شیخ طوسی است که وقتی امام به این جا رسیدند آن را سه بار مطرح کردند؛

«لایکون فرجنا حتی تغربلوا ثم تغربلوا ثم تغربلوا یقولها ثلاثا حتی یذهب الله تعالی الکدر و یبقی الصفو»؛ فرج ما نخواهد رسید مگر آن که غربال شوید و غربال شوید و غربال شوید تا جایی که خداوند متعال آلودگان را از پاکان جدا نماید.

یعنی این غربال مومنان در نزدیکی زمان ظهور سه بار اتفاق خواهد افتاد. و مرحله غربال سخت‌ترین این مراحل است .

این
همان راه و مسیری است که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) در امت خود انتظار
آن را دارد. و این همان تکامل است که خدای متعال با قوانین و سنت‌های خود
در آزمایش امتها انبیا و امامان(علیهم‌‌السلام) قرار داده است تا درخت
بشریت در سایه دولت عدل الهی به ثمر بنشیند. این از اسرار غیبت است که
خدای متعال برای خاتم امامان از عترت پیامبر(صلی الله علیه و آله) تقدیر
نموده است .

این همان(امام ) غایبی است که خداوند او را مظهر غیب
و شهادت خود قرار داده است. او در غیبت خود مظهر غیب الغیوب است و وقتی که
ظهور نماید خداوند او را مظهر شهادت (احقاق کننده هر حقی و باطل کننده هر
باطلی) قرار می‌دهد. این چه قدرتی است که خداوند به او عطا می‌کند و به
وسیله او هر حقی را احقاق می‌کند و هر باطلی را باطل می‌نماید.

منبع: اصحاب مهدی موعود(عج)، یا برادران پیامبر اعظم(ص)، حسین وحید خراسانی

از تبیان