| الا ای کـــــودکی هــــــــــایم کجایی؟ |
| کجــــــــــــا شد راه و رسم آشنایی؟ |
| اگـــــر از مخلصت جویـــــــــای حالی |
| به غیــــــــــــر از دوری ات نبوَد ملالی |
| شوم قربان تــــــــــــــای دسته دارت |
| منـــــــــم در حســــــــرت آن روزگارت |
| به غیر از چند عکس نصفــه-نیمـــــه |
| ندارم سهــــــم از ایــــــــــــــام قدیمه |
| در آغــــــــــــوش طبیعـت بودم آن روز |
| چه آســــــــوده چه راحت بودم آن روز |
| تمام اهــــــل تهـــــــــران بنده را اهل |
| روند زندگی شـــــــــان ساده و سهل |
| تمــــــــــــــام خوابهـــــــایم بود رنگی |
| کجـــــــا رفتی عمــــــو شهر فرنگی؟! |
| نمی دانستی آخــــــــــــر مرد چوپان |
| چراگــــــاه تــــو را بلعـــــــــــــد اتوبان |
| هوای گلّـــه بـــــــــــــود و بیم گرگت |
| چه هـــــــا آمد از این مـــــــــار بزرگت |
| کجا شد باغ و دشت و سیر و گلگشت |
| شدم تهـــــران ابرشهــــــــر درندشت |
| یهـــــــو زرت مرا قمصـــــــــــور کردند |
| مرا از ســـادگی هـــــــــــــا دور کردند |
| به جــــــــای صرفه جویی،خودکفایی |
| تجمّــــــل آمد و مصرف گـــــــــــــرایی |
| دگـــر گم شد چه لوطی و چه مرشد |
| کجــــــــــــا آواره گشتی بچّه مرشد؟! |
| مدرنیتــــه برایم دوخت پــــــــــــاپوش |
| خدایا گیوه هــــــای خوشگلم کوش؟! |
| خیابانهــــــــای من گرچه شده شیک |
| بــــــــــــــه زنجیرم کشیده این ترافیک |
| فکنده رشتـــــــه ای بر گردنم دوست |
| کــــــه دائم می کَند از کلّه ام پوست |
| به یکباره کجــــــا گشتند پنهـــــــــان |
| کجــــــاوه،پالکی،هـــــودج،دلیجان؟! (1) |
| ز بــــــــــــوق و دود خودروهای طرفه |
| شده حاصل مرا سرســـــــام و سرفه |
| همه، جــــا خوش نموده پشت رل ها |
| ز پـــــــا افتـــــــــادم از دست اتول ها |
| ز دود و دم هوایم رنگ خـــــاک است |
| دلم از بهــــــــــر اکسیژن هلاک است |
| کجا شد آن سحرهـــــای مــــــه آلود |
| هوای پــــــــــاکم آخـــــر دود شد دود |
| کجــــــــــــا رفتند سقــــاخـــانه هایم |
| قنـــــــــــاتی نیست دیگـــــر از برایم(2) |
| کجــــــــــــا شد لوطیان بــــــا مرامم |
| جوانمـــــــــــردان مـــــرد و نیک نامم |
| دل این مردمان بــــــــا مد عجین شد |
| همه تن پوششان تی شرت و جین شد |
| مد آن دوره حُسن خلـــــــق و خو بود |
| مرام خلـــــــق حفـــــظ آبــــــــــرو بود |
| کجـــا از شخص سی دی در می آمد |
| از آنهـــــــــــایی کـه دیدی در می آمد |
| جوانمــــــــــــــردان تهی کردند منزل |
| بــــه جــــــــــــایش آمد اوباش و اراذل |
| از آنســــــــــو هر که نامم را شنوده |
| به سرعت جــــانب مـــــــــن رو نموده |
| به ذوق و شـــــوق بسته بار و بندیل |
| شده آویــــز بنــــــــــده عیـــن قندیل! |
| به زعم خـــــــود پی کسبی مناسب |
| وبالــــم گشته بــــــا یک شغل کاذب |
| از آنســــــــــــوتر در این هاگیرو واگیر |
| سیاست آمــــــده داده به مــــــا گیر |
| کنــــــــــــــــون القصـــه آرامی ندارم |
| از آن ایــــــــام جـــــــــــــز نامی ندارم |
| الا ای یاد تـــــــو یـــــــــــــار و ندیمم |
| به قربـــــــان تـــــــــــــو طهران قدیمم |
| بکــــــن لطفـــــــــی برای آشنایت |
| مگیر از مــــــــن خیــــــالت را، فدایت! |
| مرا با یاد خـــــــــــود دمساز گردان |
| به شهــــــر خاطـــــــــــــراتم باز گردان... |
پی نوشت ها :
(1):وسایل نقلیه ی قدیمی -قبل از اینکه «کالسکه بخاری»(!)سر و کله اش پیدا شود!
(2):آب طهران از این قناتها تهیه می شد و در هر محله سقاخانه ای بود.
بوالفضول الشعرا
طبقه بندی: طنز
نوشته شده در تاریخ یکشنبه 88 مهر 5 توسط
صادق | نظر بدهید
