هر کس جعفر بن محمّدعلیهما السلام را به کار و کوشش متصف ساخته این‏ویژگى را با صفت زهد و طاعت وى مقرون کرده است. اینک برخى ازسخنانى را که در این باره از شخصیتهاى مختلف نقل شده است، بیان‏مى‏کنیم:

مالک، پیشواى مذهب مالکى مى‏گوید: "جعفر از یکى از این سه‏ خصلت خارج نبود: یا نماز مى‏خواند یا روزه مى‏داشت و یا قرآن تلاوت‏مى‏کرد".(1)

و نیز گفته است:

"هیچ چشم و هیچ گوشى ندید و نشنید و بر قلبى خطور نکرد که ‏انسانى از نظر علم و عبادت و پرهیزکارى برتر از جعفر بن محمّدالصادق‏(علیه السلام) باشد".(2)

ابو الفتح اربلى وزیر گوید:

"جعفر بن محمّد، نفس شریف خود را وقف عبادت کرده و آن را بر طاعت و زهد واداشته بود و خود را به دعا و تهجد و نماز و تعبد مشغول ‏ساخته بود".

یکى از معاصران آن‏ حضرت روایت مى‏کند که ابو عبداللَّه الصادق را در مسجد النبى(‏صلى الله علیه و آله) به حال سجده دیدم. نشستم و چون دیدم سجده ‏آن ‏حضرت به درازا انجامید با خودم گفتم که تا وقتى امام در سجده است ‏به گفتن تسبیح مشغول شوم. به گفتن ذکر سبحان ربى و بحمده استغفر ربى ‏و اتوب الیه پرداختم. سیصد و شصت و چند بار این ذکر را گفته بودم که ‏امام سر از سجده برداشت.(3)

اوجبّه خشن و کوتاهى از پشم دربرمى‏کرد و

حلّه‏اى بر روى جامه‏اش‏ مى‏پوشید و مى‏فرمود: ما جبّه پشمین را براى خدا مى‏پوشیم و حلّه را براى شما.(4)

آن‏ حضرت را مى‏دیدند که پیراهنى درشت بافت و خشن در زیر جامه‏اش به‏ تن کرده و روى آن جبّه‏اى پشمین پوشیده و روى آن هم‏ پیراهنى درشت بافت دربرکرده است.

به میهمانانش گوشت مى‏خورانید و خود گوشتها را با دست خویش‏پاک مى‏کرد، امّا خوراک خودش سرکه و زیتون بود و مى‏فرمود: این‏خوراک ماست، خوراک پیامبران.(5)

پی‎نوشت‎ها:

1 و 2- تهذیب التهذیب، ج‏2، ص‏105.

3- اعیان الشیعه، ج‏4، ص ‏138 .

4- الامام الصادق، علّامه مظّفر، ج‏1، ص‏270 .

5- همان .

برگرفته از کتاب هدایتگران راه نور، زندگانى امام جعفر صادق(‏علیه‎السلام)، نوشته آیة الله حاج سید محمد تقى مدرسى، ترجمه محمدصادق شریعت .