حسن
بزرگ امام این بود که خودش را به عنوان یک شخص ، مطرح نکرد و برای خودش هم
در مسائل مربوط به اسلام و مسلمین، به عنوان یک شخص، مطرح نبود. امام به
عنوان یک انسان حل شده در اسلام و یک انسان دل داده به معارف الهی مطرح
بود؛ که از بن دندان و از صمیم قلب، این معارف را پذیرفته بود و جزو جان
او شده بود . او حاکمیت خدا را بر زندگی انسان قبول کرده بود؛ کما این که
در زندگی شخصی خودش حاکمیت خدا را حقیقتاً پذیرفته بود، عبد خدا و مطیع
خدا بود.

حاکمیت الهی از این جا شروع می شود؛ اول دلمان را بنده خدا
بکنیم، خدا را بر دلمان و وجودمان حاکم بکنیم و بعد در سمت ایجاد حاکمیت
«الله» بر کل فضای زندگی جامعه و کشور، حرکت کنیم تا بعد به دنیا برسیم.
یک چنین انسان هایی می توانند کار کنند و پیش بروند و امام، حقیقتاً در
این میدان، امام و رهبر الهی بود؛ فلذا فریادی که او سر داد، فریاد اسلام
و فریاد خدا بود و به برکت نام خدا، با دل ها رابطه برقرار کرد و دل ها را
در قبضه گرفت.

همیشه همین جور است که وقتی پای یک امر
الهی به میان آمد، بافته های طاغوتی به خودی خود کنار زده می شوند. مهم
این است که آن امر الهی، آن عزم و آن اقدام الهی، قدم به میدان بگذارد؛
(فاذا دخلتموه فإنکم غالبون) . کنار که بنشینید، هیچ اثری ندارد. بزرگ
ترین انسان ها، بالاترین تقدس ها و دانش ها، وقتی وارد میدان نشود و کنار
بنشیند، همه امواج از روی سر او رد خواهد شد و عقب می ماند؛ اما وقتی که
آن چنان ایمان و عزمی، آن چنان دانش و دل پرنور و با صفایی وارد میدان شد،
آن وقت (سحر با معجزه پهلو نزند، دل خوش را).

هر سحری با آمدن
معجزه، باطل می شود. وقتی عصای موسی وسط آمد، «اما جدتم به السحر»، آن
چیزی که شما به میدان آورده اید، جادو و فریب است؛ حقیقت نیست.حقیقت عصای
موسی است؛ وقتی وارد شد همه آن سحر ها مثل سایه ای که در مقابل فروزش یک
چراغ از بین می رود، از بین می روند.

پی نوشت: بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار دانشجویانو دانش آموزان بسیجی (طرح ولایت)،13/6/78

منبع: نکته های ناب( جلد سوم)