سؤال: در آغاز انقلاب اسلامی، این انقلاب ادعاهایی داشت؛ در حال حاضر بعد از گذشت حدود بیست سال، چه قدر به آن ادعاها رسیده ایم؟

جواب: این سؤال مهمی است. این انقلاب بیش از ادعا، آرمان هایی داشت. انقلاب
نیامده بود که برای مردم ایران پاسخگویی کند، انقلاب، انقلابِ خود مردم
بود. مردم برای تحقق آرمان هایی انقلاب کردند؛ این آرمان ها عبارت بود از
ساختن یک ایران آباد و آزاد، داشتن مردمِ آگاه و برخوردار از عدالت
اجتماعی، نجات از وابستگی و عقب ماندگی علمی و استبداد و قهری که آن روز
بر این مملکت حکمفرما بود.

می پرسید ما چه
قدر به این اهداف رسیده ایم، من عرض می کنم که تحقق این اهدافف تدریجی
است؛ چیزهایی است که باید برای آن تلاش و مجاهدت کرد و قدم به قدم پیش رفت. نظام اسلامی، یک نظام پیش ساخته مثل خانه های پیش ساخته نیست؛ نظامی است
که باید آجر آجر و سنگ سنگ روی هم چید و آن را بالا برد. در اثنای این
کار، طبیعی است که مشکلاتی پیش بیاید. این مفاهیمی هم که من گفتم عدالت
اجتماعی، آزادی، آگاهی، معنویت؛ که جزو مبانی این نظام اند مفاهیم ایستا و
متحجری نیستند؛ این ها چیزهایی هستند که بر حسب پیشرفت و اقتضائات زمان،
ممکن است مصادبقشان تغییر پیدا بکند. در اثنای این کار بسیار پرتلاش و
پرزحمت، خیلی طبیعی است که مشکلاتی پیش بیاید؛ چون به طور پیوسته و دائم
بایستی مهندسی و معماری کرد و مراقب بود که هیچ نقطه ای از این بنا برخلاف
جهتِ صحیح ساخته نشود.

البته ممکن است گاهی اختلاف نظر و کمبود
مصالح و کمبود نیروی کار پیش بیاید و دشمن این بنا را به منجنیق ببندد و
گوشه ای از آن را ویران کند؛ گاهی ممکن است فلان بنّا یا عمله، در گوشه ی
این بنا، کاری را نادرست انجام بدهد، که باید رفت و آن را ترمیم کرد؛ گاهی
ممکن است در کسانی که خودشان معمار و سازنده ی بنا هستند، ضعف ها و تنبلی
هایی وجود داشته باشد؛ همه اش هم این طور نیست که بگوییم ضعف ها و تنبلی
هایی وجود داشته باشد؛ همه اش هم این طور نیست که بگوییم ضعف ها تحمیلی و
از ناحیه ی دیگران است. بنابراین در این راه،مشکلات فراوانی وجود دارد؛
کمبود مصالح، رفیق نیمه راه و آدم های طماع و قدرت طلب، بخشی از این
مشکلات است. ما باید این نظام را بسازیم و ذره ذره و قدم به قدم پیش
برویم. البته اگر از من بپرسید که چه قدر پیش رفته ایم، خواهم گفت ما زیاد
پیش رفته ایم. همان طور که گفتم، اگر کسی با گذشته ی این کشور آشنا باشد،
خواهد دید که ما خیلی پیشرفت کرده ایم. در این کشور مردم به حساب نمی
آمدند، اما امروز مردم محور تصمیم گیری ها هستند. معنویت در این کشور به
شدت مورد تهاجم بود؛ سعی می شد معنویت ازاله بشود؛ اما امروز چراغ معنویت
در بین مردم روشن و پرفروغ است. آن روزها عمداً به فساد کشانده می شدند.

شاید
شما شنیده اید که رؤسای کشور و خانواده هاشان، مهم ترین شرکای باندهای
مواد مخدر در این کشور بودند؛ اول بار آن ها هروئین را به این کشور آوردند
و پخش کردند؛ فساد و اعتیاد و بدبختی را به دست خودشان ترویج می کردند.
امروز شما می بینید که نظام، با همه ی وجود و با تلاش فراوان، در مقابل
این مشکلات ایستاده که همه ی دنیا هم کار او را تصدیق می کنند اما آن روز
برای مسئولان کشور کارهای نمایشی در درجه ای اول بود. به روستاها، به جاده
های روستایی، به برق رسانی روستایی، به بقیه ی چیزهایی که در شهرهای دور
بود، مطلقاً اعتنایی نمی شد. اسم می آوردند که ما می خواهیم زبده پرورش
بدهیم؛ اما در طول پنجاه سال، آن ها توانسته بودند حدود صدو پنجاه هزار
دانشجو در این کشور داشته باشند.

من در استان سیستان و بلوچستان
تبعید بودم آن روز دقیقاً آمارش را می دانستم، اما الان درست یادم نیست
گمانم در همه ی استان که آن روزها حدود ششصد، هفتصد هزار نفر جمعیت داشت،
سه نفر لیسانسیه بودند! تعداد دیپلمه های آن استان بسیار کم بود؛ مثلاً
بیست نفر بودند! امروز شما می بینید که تمام شهرهای کشور دانشگاه دارند؛
حتی در خیلی از شهرها دانشگاه های متعدد و دانشجویان فراوان و رشته های
متنوع و پیشرفت های علمی فراوان دارند.

من این مطلب را بارها گفته
ام که امریکایی ها هواپیماهای جنگی و بقیه ی ابزارهای خودشان را به ما می
فروختند؛ ولی اجازه ی تعمیر آن ها را به ما نمی داند! البته داستان آن
فروش ها هم داستان عجیی است. آن روز صندوق مشترکی بین ایران و امریکا وجود
داشت که بنده اوایل انقلاب که به وزارت دفاع رفتم و در آن جا مشغول کار
شدم، این را کشف کردم؛ بعد به مجلس رفتم و آن را پیگیری کردم، که متأسفانه
تا امروز هم امریکایی ها جواب نداده اند1

صندوقی
با نام اختصاری داشتند که دولت ایران پول را در آن صندوق می ریخت؛ اما
قیمت جنس و نوع جنس و برداشت پول را امریکایی ها به عهده داشتند! وقتی
انقلاب پیروز شد، میلیاردها دلار در این صندوق پول بود که هنوز هم
امریکایی ها جوابی نداده اند و آن پول ها را به ملت ایران برنگردانده اند.
وقتی همین وسیله ی پرنده به ایران می آمد، بعد از مدتی محتاج تعمی می شد.
شما خیال می کنید این جا تعمیرگاه و کارگاه و امثال این ها داشتند؟ ابداً.
آن قطعه ای که خراب شده بود و ان را از داخل هواپیما بیرون آورده بودند
چون قطعه های بزرگی وجود دارد که گاهی خودش مرکب از ده ها قطعه است اجازه
نمی دادند که در این جا باز بشود و روی آن تعمیری صورت گیرد؛ با هواپیما
به امریکا می بردند و آن را با قطعه ای جدید عوض می کردند و مجدداً به
ایران باز می گرداندند! با این ملت، این طوری رفتار کرده بودند. امروز ملت
ایران دارد مثل همان هواپیما را می سازد. هواپیمای «تدر»ی که پرسنل ما
ساخته بودند، پرواز کرد؛ این وضعیت اصلاً با آن دوره قابل مقایسه نیست.

بزرگ ترین مصیبت برای یک ملت این است که
بگوید چون ما نتوانستیم همه ی هدف های خود را تأمین کنیم، پس ولش؛ نخیر،
بایستی هدف ها را دنبال کرد.(1)

منبع: کتاب نکته های ناب(جلد سوم)

پاورقی ها:

1- بیانات رهبر معظم انقلاب در جلسه پرسش و پاسخ دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر، 9/12/1379.