او از یاران پیامبراکرم(صلی الله علیه و آله) به شمار مىرفت و در جنگ بدر و حنین از سربازان لشگر اسلام بود. از مدینه به کربلا آمده بود تا امام حسین(علیه‌السلام) را یارى کند، با این که حدود هشتاد سال داشت و بر اثر پیرى حتى ابروهایش سفید شده بود، مىخواست تا سر حد شهادت، از حریم آل محمد(صلی الله علیه و آله) دفاع کند. نام او "انس بن حارث کاهلى" بود، در روز عاشورا کمرش را با عمامهاش بست، و ابروانش را که روى چشمش افتاده بود، با دستمالى بالا آورد و بست تا از دید او جلوگیرى نکند، با شور و عشقى وصف ناپذیر به حضور امام حسین(علیه‌السلام) آمد و اجازه میدان خواست، امام با دیدن چهره آن پیر نورانى و مخلص، آنچنان منقلب شد که گریه کرد و به او فرمود: «شکر الله سعیک یا شیخ؛ اى پیر! خداوند سعى و جهاد تو را به بهترین وجه بپذیرد.»
او با آن سن و سال به میدان رفت و به قدرى قهرمانانه جنگید که پس از کشتن هیجده نفر از دشمن، بر سکوى پرافتخار شهادت ایستاد، و راست قامت جاودانه تاریخ گردید.1
1- مناقب آل ابى طالب، ج3، ص219.
طبقه بندی: امام حسین، یاران
