چه سختست آنگاه که دیگران خوبت می پندارند

                                                           و خود میدانی درین سرای فانی نیز هیچ جایت نیست.

آنگاه که خود را میشناسی  و

                         آگاهی ازین غفلت که هردم ز عمر خویش به تباهی و عصیان و سرکشی بسر بردی.

اما وای بر من

که هر ثانیه از عمر خویش را باید به نعره بگویم :

                                                             " کم من ثناء جمیل لست اهل له نشرته ".

و چه نیک سید الساجدین این فراز را دگر بار سروده اند که :

   "خداوندا به تو پناه می برم ازینکه  بخاطر تو محبوب باشم ، ولی تو از من بدت بیاید ."

وای بر من روسیاه که مولایم اینچنین میگوید و من باز در زمره ضالین قدم برمی دارم.

سخت است، سخت است، سخت ...

                                             که گمراه باشی و خاطی ، ولی نیک برایت بگویند و بپندارند.

      الهی اعوذ بک من نفس لا تشبع و من قلب لا یخشع.

از http://beatitude.blogfa.com

و چند خط حرف دل خودم:

   ولی اگر گناه کردیم، یادمان نرود که خودش گفت ناامیدی از درگاه من،بزرگترین گناه است...

و این زبان حال ماست، کای خدای مهربان

                چاره ی ما ساز که بی یاوریم

                                                     گر تو برانی به که روی آوریم...؟؟؟

ولی چه خوش گفت شاعر:

                                گشتم همه جا بر در دیوار حریمش

                                                                    جایی ننوشته ست گنهکار نیاید....

و خدا چنین گفت:

ای ملائکه من! من از بنده ی خود شرم دارم.و او جز من پناهگاهی ندارد....

پس

                           او را بخشیدم....

کرم بین و لطف خداوندگار 

                                              گنه بنده کرده ست و او شرمسار

یعنی واقعا خدا دنبال بهونه میگرده دست بنده هاشو بگیره...

ایشالله ما دست خدا رو رد نکنیم....!

التماس دعا

یا علی

اللهم إنٌ مغفرتک ارجی من عملی 

و إنٌ رحمتک اوسع من ذنبی

اللهم إن کان ذنبی عندک عظیما فعفوک اعظم من ذنبی

اللهم إن لم اکن اهلا ان ابلغ رحمتک و رحمتک اهل ان تبلغنی و تسعنی لانها وسعت کل شی برحتمک یا ارحم الراحمین....