ای که خورشید زند بوسه به خاکت ز ادب

ز فروغ تو کند جلوه‌گری ماه به شب

تویی آن گل که ز پیدایش گلزار وجود

بلبلان یکسره خوانند به نام تو خُطَب

نیست در آینة ذات تو جز نور خدا

نیست در چهرة تابان تو جز جلوة رب

آیت صولت و مردانگی و شرم و وقار

مظهر عزّت و آزادگی و فضل و ادب

نور حق، ماه بنی‌هاشم و شمع شهدا

میوة باغ علی، میرشجاعان عرب

منبع جود و عطا، مظهر اخلاص و صفا

زادة شیرخدا ، خسرو فرخنده نسب

نظر لطف و عنایت زمن ای شاه مپوش

که مرا جان به هوای تو رسیده است به لب

نکند عاشق کوی تو تمنّای بهشت

کز حریمت دل افسردة ما یافت طرب

در ره عشق «رسا» هر که به مطلوب رسید

دگر از دامن جانان نکشد دست طلب

 قاسم رسا                                                                         

ذکر عباس (ع)<\/h3>

 

باز از میخانه دل بویی شنید

گوشش از مستان هیاهویی شنید

دوستان را رفت ذکر از دوستان

پیل را یاد آمد از هندوستان

ای صبا، ای عندلیب کوی عشق

ای تو طوطیّ حقیقتگوی عشق

ای هُمای سِدرِه و طوبی‌نشین

ای بساط قرب را روح‌الأمین

ای به فرق عارفان کرده گذار

ای به چشم پاک بینان رهسپار

رو به سوی کوی اصحاب کریم

باش طائف اندر آن والا حریم

در گشودندت گر اخوان از وفا

راه اگر جستی در آن دارالصفا،

 

 

شو در آن دارالصفا رَطبُ اللّسان

همطریقان را سلام از من رسان

خاصه، آن بزم محبّان را حبیب

گلشن اهل صفا را عندلیب

اصفهان را عندلیب گلشن اوست

در اخوّت گشته مخصوص من اوست

گوی ای جنّت به جستجویتان

تشنه لب کوثر به خاک کویتان

دستی این دستِ ز کار افتاده را

همّتی این یار بار افتاده را

تا که بر منزل رساند بار را

پُر کند (گنجینه‌الأسرار) را

شوری اندر زمرة ‌ناس آورم

در میان، ذکری ز عبّاس آورم

نیست صاحب همّتی در نشأتین

همقدم عبّاس را، بعد از حسین

در هواداری آن شاهِ اَلَست

جمله را یک دست بود، او را دو دست!

عمان سامان                                                                         

طبقه بندی: ماه

تاسیس تاریخ برای مسلمانان در زمان خلافت خلیفه دوم مسلمین و با مشورت حضرت علی (علیه‌السلام) در سال شانزدهم هجری صورت گرفته است. مبدا تاریخ را هجرت پیامبر و ماه نخست آن را محرم، سالی که هجرت روی داده بود گرفتند.(1) علت نامگذاری این ماه آن بود که در ایام جاهلیت، جنگ در این ماه را حرام می‌دانستند.

ـ در دوم ماه محرم الحرام سال 61 هجری کاروان حضرت امام حسین (علیه السلام) وارد کربلا شد و سپاهیان دشمن که هر روز بر تعدادشان افزوده می‌شد در روزهای تاسوعا و عاشورا که روز نهم و دهم محرم می‌باشد او و یارانش را به شهادت رساندند.

امام هشتم شیعیان امام رضا(علیه السلام) در خصوص این ماه فرمود: در جاهلیت، حرمت این ماه نگاه داشته می‌شد و در آن نمی‌جنگیدند ولی در این ماه، خون‌های ما را ریختند و حرمت ما را شکستند و فرزندان و زنان ما را اسیر کردند و خیمه‌ها را آتش زدند و غارت کردند و حرمت پیامبر را دربارة ذریه‌اش رعایت نکردند.

آیت الله میرزا جواد ملکی تبریزی در «مراقبات» نوشته است: «کودکانم را می‌دیدم که در دهه نخست ماه محرم غذا نمی‌خوردند و به نان خالی اکتفا می‌کردند کسی هم به آنان نگفته بود ماه محرم شروع شده است گمان می‌کنم عشقی درونی آنان را برمی‌انگیخت.» (2) به همین دلیل ماه محرم با حادثه عاشورا عجین شده است و فرا رسیدن آن دلها را پر از غم می‌سازد و پیروان و شیفتگان امام حسین (علیه السلام) از اول محرم، محافل و مجالسی را سیاهپوش کرده، به یاد آن امام شهید به عزاداری می‌پردازند.(3)

پی‌نوشت‌ها:

1- تاریخ تحلیلی اسلام، دکتر سیدجعفر شهیدی، ص130.

2- پیام‌آور عاشورا، مهاجرانی، ص 11.

3- با اندکی دخل و تصرف، فرهنگ عاشورا جواد محدثی، ص 406 .