ماه پرفضیلت شعبان 1428 و اعیاد خجسته آن فرخنده باد
 

بزرگان، پیوسته ماه شعبان را مقدمه ورود به «ضیافة ‏الله‏» در ماه رمضان دانسته ‏اند. از این‏رو، کسب آمادگیهاى فکرى و روحى براى درک هر چه بیشتر فیض معنوى ‏از این «مهمانى خدا»، لازم است.

«شعبان» هم، ماه دعا و ذکر و یاد و توجه و عبادت و استغفار است. بنده خاضع هر شبانه روز پنج نوبت، چراغ دل قامت به نورى مى‏افرازد، تا فارغ از حجابها، جلوه ‏هاى آشکار یار را در وسعت آفرینش به تماشا برخیزد و سفر معنویت و عرفان را، ره توشه ‏اى بایسته فراهم آورد. از روشنایى تا روشنایى، پنج نوبت بلور نازک دل در خود مى‏شکند تا در سایه عطوفت بى ‏مرز محبوب، پیوند گیرد و آینه تجلى نور خدا شود.
مناجات شعبانیه، سهمى از این ره توشه دارد که امامان معصوم علیهم السلام بر خواندن آن استمرار داشته ‏اند. خوان رحمت الهى در ماه شعبان گسترده‏ تر است، و «مناجات»، وسیله حضور در کنار این مائده معنوى است. نمازگزاران و متهجدان و نیایشگران، در محرابى مى ‏ایستند که همه عارفان و سالکان و پیامبران و امامان، مقیم و معتکف آن بوده ‏اند. اهل دعا، پیمانه از بحر بیکران رحمت خدا مى ‏کشند و مستانِ سر خوشِ باده ‏هاى سحرگاهى و شبهاى پر ستاره و روشن از تهجد و سجودند.
آنکه به «نماز» مى‏ایستد و به «دعا» مى‏نشیند، بر سفره رزق روح نشسته است و روزى رحمت و استجابت در محراب عبودیت او نازل مى‏شود.

«مناجات شعبانیه»، درخواست «روشنایى دل» از خدایى است که هم «نور» است، هم فروغ آفرین. شعبانیه، گامى در زدودن «حجاب» از چهره «جان» است، تا جلوه ربوبى، در این آینه بهتر انعکاس یابد و نجواى او در ضمیرهاى روشن به گوش دل رسد. در مناجات شعبانیه، با امامان معصوم همنوا مى‏شویم تا همه ایام عمر را در سایه نیایش مبارک گردانیم.

«برکت»، خیر و نیکى ماندگار و پایدار در یک چیز است. «مبارک» بودن یک روز یا یک ماه یا یک مکان و ساعت و لحظه، به سرشارى آن از اینگونه نیکى‏هاى جاودانه است و شعبان و رمضان از همین رو «مبارک» است. آنان که در این ماه‏ها، دست نیکى به سوى دیگران دراز مى ‏کنند و گام یارى به سوى منزل محرومان بر مى ‏دارند و زبان خیرخواهى به نفع مستمندان مى‏گشایند، در همین دنیا بار سفر آخرت خویش را مى‏بندند و براى آن «روز نیاز»، ذخیره سازى مى‏کنند.

به قول صائب تبریزى:

          اى رهروى که خیر به مردم رسانده‏ اى

                                     آسوده رو، که بار تو بر دوش مردم است

بارى، ایام ما با عبادت و عمل صالح ما «مبارک» مى‏شود و اگر به غفلت و سستى بگذرد، «بى‏برکت» خواهد شد. شب ‏زنده دارى ‏هاى عابدان، اشکهاى شب بیداران، استغفارهاى متهجدان، «یا رب، یا رب» سحر خیزان، نجواى خالصانه دعا خوانان، همه و همه جلوه هایى از «برکت» است که در ساعات و لحظات این ماه «مبارک» نهفته است.

اعیاد خجسته شعبانیه

سوم شعبان – میلاد مبارک سومین امام معصوم، حسین بن علی حضرت اباعبدالله (ع)، سرور آزادگان جهان، دومین ثمره پیوند فرخنده على (ع) و حضرت فاطمه، دختر پیامبر اسلام (ص) در خانه وحى و ولایت؛ روز پاسدار.

چهارم شعبان- میلاد با سعادت حضرت ابوالفضل العباس (ع)، سمبل مقاومت و وفاداری در راه آرمان مقدس جهاد فی سبیل الله و پرچم گذشت و فداکارى و جانبازى در صحراى کربلا؛ روز جانباز.

پنجم شعبان - میلاد مسعود زینت عبادت کنندگان و سرور نیایشگران، معصوم چهارم حضرت امام على بن الحسین زین العابدین صلوات الله و سلامه علیه.

نیمه شعبان - فرخنده‌ میلاد دوازدهمین پیشواى معصوم، حضرت حجة بن الحسن المهدى، امام عصر و زمان - عجل الله تعالى فرجه - گلشن‌‏‎ گل‏‎ فروز‏‎ مهر گیتی‏‎ آل ‌محمد (ص)، مصلح الهى و طلایه دار رهایى بشر.

در فضیلت و اعمال ماه شعبان است بدانیم که شعبان ماه بسیار شریفى است و منسوب است به حضرت سید انبیاء صَلَّى اللَّه عَلیه وَ اله و آن حضرت این ماه را روزه مى داشت و وصل مى کرد به ماه رمضان و مى فرمود شعبان ماه من است هر که یک روز از ماه مرا روزه بدارد بهشت او را واجب شود.

از حضرت صادق (ع) روایت است که چون ماه شعبان داخل مى شد حضرت امام زین العابدین (ع) اصحاب خود را جمع مى نمود و مى فرمود:

اى گروه اصحاب من مى دانید این چه ماهى است این ماه شعبان است و حضرت رسول (ص) مى فرمود شعبان ماه من است، پس روزه بدارید در این ماه براى محبّت پیغمبر خود و براى تقرّب به سوى پروردگار خود بحقّ آن خدایى که جان علىّ بن الحسین به دست قدرت اوست سوگند یاد مى کنم که از پدرم حسین بن على (ع) شنیدم که فرمود شنیدم از امیرالمؤ منین (ع) که هر که روزه دارد شعبان را براى محبّت پیغمبر خدا و تقرّب بسوى خدا دوست دارد خدا او را و نزدیک گرداند او را به کرامت خود در روز قیامت و بهشت را براى او واجب گرداند.

بدرستى  که رسول خدا (ص) هرگاه مى دید هلال شعبان را امر مى فرمود مُنادى را که ندا مى کرد در مدینه:

اى اهل مدینه من رسولم از جانب رسول خدا صَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَاله بسوى شما.

مى فرماید آگاه باشید بدرستى که شعبان ماه من است پس خدا رحمت کند کسى را که یارى کند مرا بر ماه من یعنى روزه بدارد آن را. پس گفت: حضرت صادق (ع) که امیرالمؤ منین (ع) مى فرمود که فوت نشد از من روزه شعبان از زمانى که شنیدم منادى رسول خداصَلَّى اللَّهِ عَلِیهِ وَاله ندا کرد در شعبان و فوت نخواهد شد از من تا مدتى که حیات دارم ان شاء الله تعالى. پس مى فرمود که روزه دو ماه که شعبان و رمضان باشد توبه و مغفرت است از خدا.

از حضرت صادق (ع) منقول است که از آن جناب سؤ ال کردند از فضیلت روزه رجب فرمود چرا غافلید از روزه شعبان راوى عرض کرد: یابن رَسول الله چه ثواب دارد کسى که یک روز از شعبان را روزه بدارد؟ فرمود: به خدا قسم بهشت ثواب اوست. عرض کرد: یابن رسول الله بهترین اعمال در این ماه چیست فرمود تصدّق و استغفار هر که تصدّق کند در ماه شعبان حق تعالى آن را تربیت کند.

کاش کاهش چشمگیر خطاها و تخلفات و شکایت ها و نزاعها که در این ماه‏ها جلوه ‏گر است، تا ماههاى دیگر هم دامن بگستراند و همه ایام، در «طهارت» و «آرامش»، مانند شعبان و رمضان گردد.

زیانکار، کسى است که رمضان بگذرد و او در «کوره روزه» نگدازد و پاک نشود. خسران زده کسى است که ماه مغفرت بر او بگذرد و غفران الهى شامل حالش نشود و حالش تحول نیابد. مگر ما چه قدر فرصت «تجدید دیدار» با «فطرت» داریم؟ مگر در طول سال، چند «شب قدر» داریم؟ ماهىِ جان در دریاى «یاد خدا» ست که حیات مى‏یابد. و گرنه دلهاى جدا از خدا، مشتى گوشت است، سخت‏ تر از سنگ!...

کاش چراغ «ذکر» و شمع «یاد» در شبستان همه دلها روشن شود و ظلمت گناه و غفلت، از زاویه همه قلوب، زدوده گردد. ان شاء ا...