اللهم افتح لی فیه ابواب الجنان            

            خدایا در این روز برای من درهای بهشت را بگشای

و اغلق عنی فیه ابواب النیران          

                و درهای آتش دوزخ را ببند

 و وفقنی فیه لتلاوه القرآن                 

               و مرا توفیق تلاوت قرآن عطا فرما

یا منزل السکینه فی قلوب المومنین      

ای فرود آورنده وقار و سکینه بر دل‌های اهل ایمان

ادامه مطلب

زهرا
جان تا به حال نشده چیزی از من بخواهی و این مرا می آزارد و شما راستی چرا
چیزی از من درخواست نمی کنی ، چرا چیزی از من طلب نمی کنی . مگر من شوی تو
نیستم ؟

با چهره ای پرسش گر و معصوم منتظر پاسخ است که این گونه
می‌شنود : علی جان تو دریچه همه ی نعمت های الهی هستی . من هر چه خواستم ،
تو بر من و فرزندان من ارزانی داشته ای، علی آرام نمی گیرد و باز اصرار می
کند . آن قدر می گوید که همسرش سر به زیر و مملو از حجب و حیا می گوید :
چند وقتی است که انار می خواهم ، البته اگر نتوانستی به خودت زحمت نده ...

جمله ی آخر را نشنیده و از خانه بیرون زده. به بازار می رود، ولی
آخر الان که فصل انار نیست. هیچ اناری یافت نمی شود. به سختی از یک کاروان
که تازه از راه رسیده اناری می‌خرد و به سمت خانه می آید. در دلش غوغایی
است. بر لبانش لبخندی حاکی از شوق و اشتیاقی بی نهایت نقش بسته است.

در
بین راه صدایی می آید. صدا از خرابه است. بیماری نالان افتاده است. کنارش
می نشیند. سر فقیر را به دامن می گیرد؛ چه می خواهی ای برادرم؟ ناله کنان
گفت: اگر می شود انار بدهید هوس انار کرده ام. انار را به دونیم می کند.
دانه دانه انار را به کام مرد می گذارد . می خواهد برخیزد که مرد می گوید
: ای برادر اگر می شود آن نیم دیگر هم بدهید. بسیار تشنه ام و این انار
بسیار آبدار است. لبخندی می زند و دانه دانه آن نیم دیگر را هم در دهان
مرد می گذارد. از خرابه بیرون می آید. نگران است. با چه رویی بروم خانه؟
این تنها خواسته ی او بود، نتوانستم اجابت کنم؟ آهی می کشد. شرمگین پا به
خانه می گذارد که زهرا را خندان می بیند با طبقی پر از انارهای زیبا و
بزرگ که برق می زنند. زهرا لبخند بر لب دارد، می گوید: ممنونم علی جان! هم
اینک دو نفر آمدند و این را دادند و گفتند این از سوی شویت پسر ابی طالب
است.

منبع: مجله آشنا

از تبیان

عجیب اما واقعی

مـرد
داخل کجاوه نشسته بود. از آفتاب بیـرون خبـرى نبـود سـرش را از لاى پـرده
بیرون آورد و به اطرافیانـش گفت: "هنوز نرسیدیـم" با شنیدن جـواب منفى،
سرش را داخل کجاوه برد و پرده را انداخت.

حرکت آرام شتـرها و صـداى زنگـوله هایشان سکـوت بیابان را مـى شکست.

مرد پا روى پایـش انداخت، سرش را جابه جا کرد، خمیازه‌اى کشید و آرام خوابید.

شتر
آرام راه مى رفت و کجاوه را تکان مى داد. انگار کجاوه گهواره شده بـود و
مرد، کودک سالها پیـش. درخـواب مادرش را دید که دارد گهواره اش را تکان مى
دهد. اما در یک لحظه مکانى سرسبز مشاهده کرد.

صداى بلبلان و حرکت آبها گـوش را نـوازش مى داد. نفـس عمیقى کشید و گفت: چه جاى باشکـوهى راستى اینجا کجاست؟

صدایى به گـوشـش رسید. اینجا جایى است که صالحان از نعمت هاى آن استفـاده مـى کننـد.

صـدا از آسمـان مـى‌آمـد. به دنبال صـدا به بالا نگاه کرد.

بـرگهاى
سبز درختان و میـوه‌هاى سرخ و رنگارنگ جلوى آبى آسمان را گرفته بودند. هر
چه بود همان سبزى برگ ها بـود. انگار آسمان سبز بـود.

نسیمى وزید و شاخه‌هاى درختان را تکان داد. از میان شاخه‌ها نور طلایى خورشید به چشمش تابید. چشمانش را بست.

صدایى شنید. آقا، آقا.

پلکهایش لرزید و از هم جدا شد.

چشـم بـاز کـرد. آفتـاب از بیـرون به کجـاوه درست تـوى چشمـانـش مـى تـابید.

خـدمتکـار، که پـرده را کنـار زده بود، گفت: آقا رسیدیم، به مدینه رسیدیم.

مرد از شوق نمى‌دانست چه بگوید.

فکر کرد به تمام آرزوهایش رسیده. در حالى که اشک از چشمانـش سرازیر بود، گفت: آقا، من مشتاق زیارت شما بـودم.

از
لبنان مى‌آیـم، جبل عامل. الحمدلله وضع مـن خیلـى خـوب است. قصدم زیارت
خانه خـدا است. گفتـم حال که تا اینجا آمدم، باید روى مبارک شما را هم
ببینم.

امام لبخندى زد و فـرمـود: به مـدینه خـوش آمـدى. خـدا زیارتت را قبـول کنـد.

مرد
گفت: "آقا از شما خواهشى دارم، مـن دوست دارم در مدینه خانه خـوبى داشته
باشـم.از شما مى خواهـم برایم خانه اى خوب در مدینه بخرید."

آنگاه
دست در جیب کـرد، کیسه اى پـول بیـرون آورد، به امـام علیه السلام داد و
گفت: "ده هزار درهـم است. امیـدوارم وقتـى از مکه بـرگشتـم اینجـا خانه اى
داشته بـاشـم."

امام علیه السلام پـول را گـرفت و مـرد بـا شـادى از خـانه امـام خـارج شـد.

... بعد از چند هفته

امام نگاهى به مرد کرد و فرمود: زیارت قبول!

آنگاه لحظه اى سکـوت کرد وادامه داد:  "آقا راستى برایـم خانه خریدید؟"

امام فرمود: "آرى, خانه خوبى خریدم. مـى خـواهـى قبـاله اش را بـدهـم؟"

امام "علیه السلام" کاغذى به او داد و فرمود: "خـودت آن را بخـوان."

مـرد
بـا شـوق کـاغذ را گـرفت و خـواند: "جعفر بـن محمـد علیه السلام براى ایـن
مرد خانه‌اى در بهشت خریـده است که یک طرف آن به خانه رسول اکرم صلّی الله
علیه وآله متصل است، طرف دیگرش به خانه امیرالمومنیـن و دو طرف دیگرش به
خانه امام حسـن وامام حسیـن علیه السلام.

مرد شادمان نـوشته را بوسید وگفت: قبـول کردم.

امام
علیه السلام فرمود: مـن پول شما را بین سادات و فقرا تقسیم کردم.  مرد
سنـد را محکـم در دستـش نگـاه داشت و گفت: خـدا کنـد همیـن طـور بـاشد. چه
خانه اى بهتر از بهشت.

آنگـاه بـا خـاطـره خـوش مـدینه را به قصـد لبنـان تـرک کـرد.

خبـرمثل بـاد در تمام جبل عامل پیچیـد. طـولـى نکشیـد که تمـام مـردم شهر از آن آگاه شدند.

... بعد از چند سال

مرد ثروتمند دار فانى را وداع گفته بـود.

هر
کسـى چیزى مى گفت و از او به نیکى یاد مى کرد. پیرمرد بینوایى گـوشه‌اى
نشسته بـود. در حالى که اشک از چشمانـش جارى بود، گفت: خدا رحمتـش کند. او
شاگرد خوبى براى امام علیه السلام بـود. چقدر به من کمک کرد، مثل مولایش.

چقدر به مـن محبت مى کرد، مثل امامش. به راستى که او شاگـرد امام بـود، هـرچند در مـدرسه امام صادق علیه السلام درس نخـوانـده بـود.

عابرى که ایـن حرف ها را مى شنید گفت: "مـن هر وقت او را مـى دیـدم یاد امام علیه السلام مى افتادم. یاد مدینه مى افتادم.

یاد روزى که به خانه خدا رفتیـم."

دیگرى
گفت: خوشا به حالش،از امام صادق علیه السلام یادگارى نیک دارد. سند را مـى
گـویـم. او وصیت کرد هر وقت مرد سند را در کفنـش بگذارند تا همراهش باشد.

جمعیت بسیـاری مـرد را تـا قبـرستـان تشییع و بـرایـش طلب آمـرزش کـردند.

یک
روز پـس از مـرگ آن مـرد، همه جـا سخـن از او بـود. هـر کـس خـاطـره‌اى
نقل مـى کـرد. حـالا درقبـرستـان قبـر تـازه‌اى بـود. قبـر آن مـرد نیک
انـدیش.

وقتى مردم بار دیگر به گـورستان رفتند،
چیزعجیبى دیدند. برسنگ مزارش نـوشته شـده بـود: جعفـربـن محمـد علیه
السلام به وعده اش وفـا کـرد.

بنده است یا آزاد؟

بِسْمِ اللّهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیمْ

      
صداى ساز و آواز بلند بود. هرکس که از نزدیک آن خانه می گذشت،      می
توانست حدس بزند که در درون خانه چه خبرهاست بساط عشرت و میگسارى پهن بود
و جام مى بود که پیاپى نوشیده مى شد. کنیزک  خدمتکار درون خانه را جاروب
زده و خاکروب ها را در دست گرفته از خانه بیرون آمده بود تا آنها را در
کنارى بریزد. در همین لحظه مردى که آثار عبادت  زیاد از چهره اش نمایان
بود و پیشانیش از  سجده هاى  طولانى  حکایت     مى کرد، از آنجا مى گذشت،
از آن کنیزک پرسید: صاحب این خانه بنده است یا آزاد؟

کنیزک پاسخ داد: آزاد.

معلوم است که آزاد است، اگر بنده مى بود پرواى صاحب و مالک و خداوندگار خویش را مى داشت و این بساط را پهن  نمى کرد.

رد
و بدل شدن این سخنان، بین کنیزک و آن مرد، موجب شد که کنیزک مکث زیادترى
در بیرون خانه بکند. هنگامى که به خانه برگشت، اربابش پرسید: چرا این قدر
دیر آمدى؟

کنیزک ماجرا را تعریف کرد و گفت: مردى با چنین وضع و هیبت مى گذشت و چنان پرسشى کرد و من چنین پاسخى دادم.

شنیدن
این ماجرا او را چند لحظه در اندیشه فرو برود. مخصوصا آن جمله: «اگر بنده
مى بود از صاحب اختیار خود پروا      مى کرد» مثل تیر بر قلبش نشست.

بى
اختیار از جا جست و به خود مهلت کفش پوشیدن نداد. با پاى برهنه به دنبال
گوینده ی سخن رفت. دوید تا خود را به صاحب سخن که جز امام هفتم حضرت موسى
ابن جعفر (علیه السلام) نبود رساند. به دست آن حضرت به شرف توبه نایل شد و
دیگر به افتخار آن روز که با پاى برهنه به شرف توبه نایل آمده بود، کفش به
پا نکرد.

او که تا آن روز به «بشر بن حارث بن عبدالرحمن مروزى»
معروف بود، از آن به بعد، لقب «الحافى» یعنى «پابرهنه» یافت و به «بشر
حافى» معروف و مشهور گشت. تا زنده بود به پیمان خویش وفادار ماند، دیگر
گرد گناه نگشت. تا آن روز در سلک اشراف زادگان و عیاشان بود، از آن به
بعد، در سلک مردان پرهیزکار و خداپرست درآمد.

انسان‎ها در دنیا وقتی بشنوند که در جایی گنجی وجود دارد سریع به دنبال یافتنش می‎روند. اصولا انسان به دنبال چیزهای با ارزش است. حال چه چیزی با ارزش‎تر از فرمایشات اهل بیت(علیهم‎السلام)؟! آن هم برای رسیدن به سعادت؟! در این مطلب روایاتی از امام صادق(علیه‎السلام) ذکر می‎شود که 25 راه برای سعادتمند شدن انسان را آموزش می‎دهند. 

امام صادق(علیه‌السلام) فرمودند:

1- طلبت الرفعة، فوجدتها فی التواضع؛ برتری و بزرگواری را خواهان شدم، پس آن را در فروتنی یافتم.

2- طلبت رضی الله، فوجدته فی برّ الوالدین؛ خشنودی خدای متعال را درخواست نمودم، پس آن را در نیکی به پدر و مادر یافتم.

3- طلبت العز، فوجدته فی الصدق؛ عزت(ارجمندی) را جستجو نمودم، پس آن را در راستی و درستی یافتم.

4- طلبت صحبة الناس، فوجدتها فی حسن الخلق؛ همراهی و گفتگوی با مردم را جستجو نمودم، پس آن را در خوشخویی یافتم.

 5- طلبت الراحة، فوجوتها فی الزهد؛ آسایش را جستجو نمودم، پس آن را در پارسایی یافتم.

6- طلبت حلاوة العبادة، فوجدتها فی ترک المعصیة؛ شیرینی عبادت را جستجو نمودم، پس آن را در ترک گناه یافتم.

7- طلبت رقة القلب، فوجدتها فی الجوع و العطش؛ رقت و نرمی قلب را طلب نمودم، پس آن را در گرسنگی و تشنگی (روزه) یافتم.

8- طلبت الرئاسة، فوجدتها فی النصیحة لعبادالله؛ سروری و بزرگی را درخواست نمودم، پس آن را در خیرخواهی برای بندگان خدا یافتم.

 9- طلبت الجواز علی الصراط، فوجدته فی الصدقة؛ (آسانی) عبور از صراط را جستجو نمودم، پس آن را در صدقه یافتم.

10- طلبت نور الوجه، فوجدته فی صلاة اللیل؛ روشنی و نورانیت رخسار را درخواست نمودم، پس آن را در نماز شب یافتم.

11- طلبت فضل الجهاد، فوجدته فی الکسب للعیال؛ فضیلت جهاد را خواستم، پس آن را در به دست آوردن هزینه زندگی زن و فرزند یافتم.

12- طلبت حدب الله عزوجل، فوجدته فی بغض اهل المعاصی؛ دوستی خدای تعالی را جستجو کردم، پس آن را در دشمنی با گنهکاران یافتم.

 13- طلبت نور القلب، فوجدته فی التفکر و البکاء؛ روشنی قلب را طلب کردم، پس آن را در اندیشیدن و گریستن یافتم.

14- طلبت فراغ القلب، فوجدته فی قلة المال؛ آسایش قلب را جستجو نمودم، پس آن را در کمی ثروت یافتم.

15- طلبت عزائم الامور، فوجدتها فی الصبر؛ کارهای پر ارزش را جستجو نمودم، پس آن را در شکیبایی یافتم.

16- طلبت الشرف، فوجدته فی العلم؛ قدر و شرف را جستجو نمودم، پس آن را در دانش یافتم.

 17- طلبتُ حب الموت، فوجوته فی تقدیم المال لوجه الله؛ دوست داشتن مرگ را خواهان شدم، پس آن را در پیش فرستادن ثروت (انفاق) برای خشنودی خدای تعالی یافتم.

برگ عیشی به گور خویش فرست                                                کس نیارد ز پس، تو پیش فرست

18- طلبت العبادة فوجدتها فی الورع؛ عبادت را جستجو نمودم، پس آن را در پرهیزکاری یافتم.

19- طلبتُ الجنة، فوجدتها فی السخأ؛ بهشت را خواستم، پس آن را در بخشندگی و جوانمردی یافتم.

20- طلبت ثقل المیزان، فوجدته فی شهادة «ان لا اله الا الله و محمد رسول الله»؛ سنگینی ترازوی اعمال را طلب نمودم، پس آن را در گواهی به یگانگی خدای تعالی و رسالت حضرت محمد (صلی‌ الله ‌علیه ‌و ‌آله) یافتم.

21- طلبت الذلة، فوجدتها فی الصوم؛ خواهان نرمی و فروتنی شدم، پس آن را در روزه یافتم.

22- طلبت الغنی، فوجدته فی القناعة؛ توانگری را جستجو نمودم، پس آن را در قناعت یافتم.

23- طلبت الانس، فوجدته فی قرائة القرآن؛ آرامش و همدمی را جستجو نمودم، پس آن را در خواندن قرآن یافتم.

24- طلبت السرعة فی الدخول الی الجنة، فوجدتها فی العمل لله تعالی؛ سرعت در ورود به بهشت را جستجو نمودم، پس آن را در کار خالصانه برای خدای تعالی یافتم.

 25- طلبتُ العافیة، فوجدتها فی العزلة؛ تندرستی و رستگاری را جستجو نمودم، پس آن را در گوشه‏گیری (مثبت و سازنده) یافتم.