چه کسی می گوید که گرانی شده است؟

دوره ارزانیست....

چه شرافت ارزان

                      تن عریان ارزان

                                                    و 

                                                                دروغ از همه چیز ارزان تر....

آبرو

      قیمت یک تکه ی نان

                                    و

چه تخفیف بزرگی خورده ست قیمت هر انسان....

دل را نگاه گرم تو دیوانه می کند

آیینه را رخ تو پریخانه می کند

دل می خورد غم من و من می خورم غمش

دیوانه غمگساری دیوانه می کند

آزادگان به مشورت دل کنند کار

این عقده کار سبحه صد دانه می کند

ای زلف یار سخت پریشان و درهمی

دست بریده که تو را شانه می کند

غافل ز بی قراری عشاق نیست حسن

فانوس پرده داری پروانه می کند

یاران تلاش تازگی لفظ می کنند

صائب تلاش معنی بیگانه می کند

صائب تبریزی

آخرین شعر مرا قاب کن و پشت نگاهت بگذار

تا که تنهاییت از دیدن آن جا بخورد

و بداند که

دل من با توست،در همین یک قدمی....!

چشمم به انتظار تو تر شد،نیامدی

اشکم شبیه خون جگر شد،نیامدی

گفتم غروب جمعه تو از راه می رسی

عمرم در این قرار به سر شد،نیامدی

تا خواستم به جاده ی وصل تو رو کنم

غفلت مرا رفیق سفر شد،نیامدی

خزان زده کسی است که از یار غافل است

بی تو دعا بدون اثر شد،نیامدی

از ما که منفعت نرسیده برای تو

هر چه ز ما رسیده ضرر شد،نیامدی

باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است

بحر آرام دگرباره خروشان شده است
ساحل خفته پر از لؤلؤی مرجان شده است

دشمن از وادی قرآن و نماز آمده است
لشکر ابرهه از سوی حجاز آمده است

با شماییم شمایی که فقط شیطانی است
(دین اسلام نه اسلام ابوسفیانی است)

با شماییم که خود را خبری می‌دانید
و زمین را همه ارث پدری می‌دانید

با شماییم که در آتش خود دود شدید
فخر کردید که هم‎کاسه نمرود شدید

گردباد آتش صحراست بترسید از آن
آه این طایفه گیراست بترسید از آن

هان! بترسید که دریا به خروش آمده است
خون این طایفه این بار به جوش آمده است

صبر این طایفه وقتی که به سر می‌آید
دیگر از خرد و کلان معجزه برمی‌آید

سنگ این قوم که سجّیل شود می‌فهمید
آسمان غرق ابابیل شود می‌فهمید

پاسخت می‌دهد این طایفه با خون اینک
ذوالفقاری ز نیام آمده بیرون اینک

هان! بخوانید که خاقانی از این خط گفته است
شعر ایوان مدائن به نصیحت گفته است

هان بترسید که این لشکر بسم الله است
هان بترسید که طوفان طبس در راه است

یا محمد(ص)! تو بگو با غم و ماتم چه کنیم
روز خوش بی تو ندیدیم به عالم چه کنیم

پاسخ آینه‌ها بی تو دمادم سنگ است
یا محمد(ص)! دل این قوم برایت تنگ است

بانگ هیهات حسینی است رسیده از راه
هر که دارد هوس کرب و بلا بسم الله

بی حرمتی به ساحت خوبان قشنگ نیست

   باور کنید که پاسخ آیینه سنگ نیست

سوگند میخورم به مرام پرندگان

   در عرف ما، سزای پریدن، تفنگ نیست

با برگ گل نوشته به دیوار باغ ما

       وقتی بیا که حوصله ی غنچه تنگ نیست

در کارگاه رنگرزان دیار ما

رنگی برای پوشش آثار ننگ نیست

وقتی که عاشقانه بنوشی پیاله را

       فرقی میان طعم شراب و شرنگ نیست

تنها یکی به قله تاریخ می رسد

        هر مرد پاشکسته که تیمور لنگ نیست

((محمد سلمانی))

بوی باران، بوی سبزه، بوی خاک
شاخه‌های شسته، باران خورده، پاک
آسمان آبی و ابر سپید
برگهای سبز بید
عطر نرگس، رقص باد
نغمه شوق پرستوهای شاد
خلوت گرم کبوترهای مست
نرم نرمک می رسد اینک بهار
خوش به حال روزگار
خوش به حال چشمه ‌ها و دشتها
خوش به حال دانه‌ها و سبزه‌ها
خوش به حال غنچه‌های نیمه‌باز
خوش به حال دختر میخک که می خندد به ناز
خوش به حال جام لبریز از شراب
خوش به حال آفتاب
ای دل من گرچه در این روزگار
جامه رنگین نمی‌ پوشی به کام
باده رنگین نمی ‌بینی به جام
نقل و سبزه در میان سفره نیست
جامت از آن می که می ‌باید تهی است
ای دریغ از تو اگر چون گل نرقصی با نسیم
ای دریغ از من اگر مستم نسازد آفتاب
ای دریغ از ما اگر کامی نگیریم از بهار
گر نکوبی شیشه غم را به سنگ
هفت رنگش می‌شود هفتاد رنگ

شعر از فریدون مشیری

یک نفر هست که از پنجره ها

نرم و آهسته مرا می خواند

گرمی لهجه بارانی او

تا ابد توی دلم می ماند

یک نفر هست که در پرده شب

طرح لبخند سپیدش پیداست

مثل لحظات خوش کودکی ام

پر ز عطر نفس شب بوهاست

یک نفر هست که چون چلچله ها

روز و شب شیفته ی پرواز است

توی چشمش چمنی از احساس

توی دستش سبد آواز است

یک نفر هست که یادش هر روز

چون گلی توی دلم می روید

آسمان،باد،کبوتر،باران

قصه اش را به زمین می گوید

یک نفر هست که از راه دراز

باز پیوسته مرا می خواند!!!

وادی ایمن و منزلگه دوست

گر چه دور است،ولی

این قدر هست که بانگ جرسی می آید.

راه باید افتاد

گرچه ره تاریک است،و پر از وسوسه ی شیطانی

لیک خورشید هدایت با توست!

گام اخلاص تو را می باید.

تا به منزل برسی،کوله باری بردار

زاد و ره توشه ای از علم و یقین

زرهی از تقوا،مشعلی از ایمان!

راه جز با قدم صدق نمی گردد طی!!!

دوست دارم لاله باشم،داغ گل ها بر دل من

دوست دارم سنگ باشم،کوه و صحرا منزل من

دوست دارم شعله باشم،خرمن زشتی بسوزم

دوست دارم یاس باشم،جمع گل ها محفل من

دوست دارم ابر باشم،در دل دشتی ببارم

دانه ها را زنده سازم،مهر آن ها در دل من

دوست دارم دشت باشم،پهنه ی مهر و محبت

غنچه ها در دل بکارم،دسته گل ها حاصل من

دوست دارم غنچه باشم،غنچه ی عشق خدایی

بشکفم با مهر یزدان،نقش خوبی ها گل من

دوست دارم خویش باشم،اوج را در خود بیابم

خویش را از خود رهانم،تا شود بینا دل من

دوست دارم با تو باشم،دست از تو برندارم

تا که این دنیای خاکی،هست یا رب منزل من

شعر از نسرین ملاعلی