آید وصال و هجر غم انگیز بگذرد

ساقی بیار باده که این نیز بگذرد

ای دل به سردمهری دوران صبور باش

کز پی رسد بهار چو پاییز بگذرد

دل ها به سینه گم شود از دستبرد عشق

هر جا بدان جمال دلاویز بگذرد

بیند چو ابر گریه کنان در رهم ولیک

از من چو برق خنده زنان تیز بگذرد

شب چون زکوی او گذرم با نثار اشک

گویی ز باغ ابر گهرریز بگذرد

سوی من آرد ای گل نورسته بوی تو

هرگه صبا به گلبن نوخیز بگذرد

داغم،ز بخت غیر ولی جای رشک نیست

کز ما گذشتیار و از او نیز بگذرد

رهی معیری

غیرت زهره بود عارض چون مشتریش

گشته خلقی چو من سوخته دل مشتریش

پریش زاده و حوریش بپرورده به ناز

زهره آموخته،افسونگری و دلبریش

از بت آذریش،فرق بنتوانی داد

نه عجب سجده برم گر چو بت آذریش

از می احمریم مست کند افزون تر

گر بببوسم لب همرنگ می احمریش

چنبری گشت مرا از غم و انده، بالای

در فراق سر زلف سیه چنبریش

سوسن تازه دمیده از رخ چون برگ گلش

سنبل سوده بود گرد دو لاله ی طریش

عنبر و غالیه زانگشت،به بوی هموار

کاوی ار یک ره،جعد سیه عنبریش

با چنان ابروی خونریز چه خوان؟خوانم

آهوی شیرشکار و صنم لشکریش

با چنان خوی دلازار چه گویم؟گویم

آیت جور و خداوند ستم گستریش

دزد غارتگر دل باشد و دارم سر آنک

شکوه بر شه برم از دزدی و غارتگریش

شاه دین،خواجه ی لولاک، محمد که دو کون

بر میان بسته چو جوزا، کمر چاکریش

سرور عالم و خواجه ی دو جهان آن که خدای

کرده فرقان مبین معجز پیغمبریش

بنده ی درگه،هم ثابت و هم سیارش

تابع فرمان،هم زهره وهم مشتریش

هر سری حلقه ی فرمانبریش کرد به گوش

چرخ در گوش کند حلقه ی فرمانبریش

شعر من گر شده جان پرور و شیرین نه عجب

این همه یافتم از یمن ثناگستریش

تا شود باغ چو بتخانه ی چین فصل بهار

تا کند ویران، بیداد مه آذریش

مر عدویش را از بزم جهان بهره ملال

پر ز خون باد قدح،جای می احمریش

مر محبتش را دوران فلک باد به کام

همه شب خفته در آغوش بتی چون پریش

ای تازه گل از عاشق ناشاد بکن یاد

وز آنکه ز یادش نروی یاد بکن یاد

زان مرغ اسیری که به کنج قفس از ضعف

بسته است لب از ناله و فریاد بکن یاد

ای بسته ز غوغای رقیبان ره کویت

از آنکه دل اول به رهت داد بکن یاد

ای برق که هنگامه ی یاران به تو گرم است

از سوخته ی آتش بیداد بکن یاد

از چشم اسیری چو به پای تو فتد اشک

زان بنده که از چشم تو افتاد بکن یاد

با شمع چو جانبازی پروانه ببینی

زان کشته که در پای تو جان داد بکن یاد

تا خنده ی شیرین نرباید دلت از دست

از تلخی جان کندن فرهاد بکن یاد

سنگی چو به بال تو زند دست حوادث

ای مرغ اسیر از دل صیاد بکن یاد

یک عمر ((رهی)) سوخت به امید وصالت

یک بار از آن عاشق ناشاد بکن یاد

رهی معیری

بی روی تو راحت ز دل زار گریزد

چون خواب که از دیده ی بیمار گریزد

در دام تو یک شب،دلم از ناله نیاسود

آسودگی از مرغ گرفتار گریزد

از دشمن و از دوست گریزیم و عجب نیست

سرگشته نسیم از گل و از خار گریزد

شب تا سحر از ناله ی دل،خواب ندارم

راحت به شب از چشم پرستار گریزد

دیوار ، ندانم شود از گریه ی من پست؟

یا از من مسکین، در دیوار گریزد

ای دوست بیازار مرا،هر چه توانی

دل نیست اسیری که ز آزار گریزد

زین بیش ((رهی)) ناله مکن در بر آن شوخ

ترسم که ز نالیدن بسیار گریزد

رهی معیری

یه شعر زیبا از رهی معیری

قدر اشکم ، چشم خون پالا نمی داند که چیست؟

قیمت در و گهر، دریا نمی داند که چیست؟

امشبم تا جان به تن باقی است شاد از وصل کن

گر فرا آید اجل، فردا نمی داند که چیست؟

ای سرشک ناامیدی عقده ی دل باز کن

جز تو کس تدبیر کار ما نمی داند که چیست؟

نوگل خندان ما از اشک عاشق فارغ است

مست عشرت گریه ی مینا نمی داند که چیست؟

طفل را اندیشه ی فردای سختی نیست نیست

طالب دنیا غم عقبی نمی داند که چیست؟

کنج محنت خانه ی غم،شد بهار عمر طی

لاله ی ما، دامن صحرا نمی داند که چیست؟

دشمنان را سوخت دل بر ناله ی جان سوز من

حال ما، می داند آن مه یا نمی داند که چیست؟

حال زار ما که باید یار ما داند ((رهی))

خلق می دانند و او تنها نمی داند که چیست؟

آن درد کدام است؟ که درمان شدنی نیست

وآن لطمه کدام است؟ که جبران شدنی نیست

بیمار وطن، این همه از درد چه نالد؟

دردی به جهان نیست که درمان شدنی نیست

آن را که بود در صدد تفرقه ی ما

برگوی، که این جمع پریشان شدنی نیست

هر چند که امروز خوشی، جنس گران است

آن جنس گران چیست؟ که ارزان شدنی نیست

کم گوی که آسان نشود مشکل ملت

آن مشکل کرگ است، که آسان شدنی نیست

بدخواه وطن، بهر تو دلسوز نگردد

زین گرگ بیندیش، که چوپان شدنی نیست

شعر از مرحوم رهی معیری

ساقیا، در ساغر هستی شراب ناب نیست

وانچه در جام شفق بینی، بجز خوناب نیست

زندگی خوشتر بود در پرده ی وهم و خیال

صبح روشن را صفای سایه ی مهتاب نیست

شب ز آه آتشین ، یکدم نیاسایم چو شمع

در میان آتش سوزنده، جای خواب نیست

مردم چشمم، فرومانده ست در دریای اشک

مور را، پای رهایی از دل گرداب نیست

خاطر دانا، ز طوفان حوادث فارغ است

کوه گردون سای را، اندیشه از سیلاب نیست

ما به آن گل، از وفای خویشتن دل بسته ایم

ورنه این صحرا، تهی از لاله ی سیراب نیست

آنچه نایاب است در عالم، وفا و مهر ماست

ورنه در گلزار هستی، سرو و گل نایاب نیست

گر تو را با ما تعلق نیست، ما را شوق هست

ور تو را بی ما صبوری هست، ما را تاب نیست

گفتی اندر خواب بینی بعد ازین روی مرا

ماه من، در چشم عاشق آب هست و خواب نیست

جلوه ی صبح و شکرخند گل و آوای چنگ

دلگشا باشد، ولی چون صحبت احباب نیست

جای آسایش چه می جویی ((رهی)) در ملک عشق؟

موج را آسودگی در بحر بی پایان نیست

شعر از مرحوم رهی معیری